Skinfaxi - 01.12.1935, Qupperneq 39

SIÍINFAXI
119
Þín miskunn, ó guð, er sem himininn há,
og hjarta þíns trúfestin blíða. ’
Þinn heilagan vísdóm má hvarvetna sjá,
um heims alla hyggðina fríða.
Sem rammbyggðu fjöllin þín réttvísin er,
sem reginhaf dómur þinn hreini.
Vor guð, allra þarfir þú glögglega sér
og gleymir ei aumingjans kveini.
Já, dásöm er náð þín og dag sérhvern ný,
ó, drottinn, í skaut l>itt vér flýjum;
vér hræðast ei þurfum i hælinu því,
er hörmunga dimmir af skýjum.
— Þetta var ljóta andskotans svika-glýjan, sagði eg,
til að binda enda á þenna leiðinlega söng.
— Þú átt ekki að brúka ljótl orðbragð, Stebbi
minn, sagði bún og saug upp í nefið. Guð gefur okk-
ur þurrk bráðum.
Og svo tók hún að sýsla við ketilinn, óvenju bog-
in og grá, og eftir dálitla stund var kaffið til. Hún
gaf mér fullan bolla, og einhversstaðar veiddi lmn
fram gamla pönnuköku, og sagði að eg mætti eiga
bana. Og gamla, slitna konan, sem alla líð liafði ver-
ið svo sparsöm, var i þetta skipti enn sparsamari
en eg liafði haft kynni af áður. Hún, sem æfinlega
bafði etið aðeins einn svkurmola með bollanum, beit
hann nú í sundur og át liálfan. Svo sölraði hún kaff-
ið liægt og liægt, og hélt sopunum sem lengst uppi
í sér, til að njóta þeirra sem bezt, því að ])etta var
hennar munaður, eftir óhamingjusaman dag. Og hún
virtist reyna að sökkva sér æ dýpra og dýpra í augna-
bliks gleymslcu hans, því að umfram allt vildi liún
gleyma. Hún vildi gleyma lífi sínu.
Nú fyrst mundi eg eftir því, að Ilalldór var ekki
kominn inn, og eg gekk úl og skyggndist um eftir
honum, en liann var livergi að sjá. Ilvar gal mað-
urinn haldið sig í þessari rigningu?