Skinfaxi - 01.02.1937, Blaðsíða 71

SKINFAXI
71
izt við garðrækt og braut m. a. blett fyrir matjurtagarð á
síðastliðnu sumri. Hún liefir starfrækt tóbaksbindindisflokk
innan félagsins og eru í bonum flestir félagsmenn. Þess þarif
varla að geta, að hún hefir alltaf verið öruggt vínbindindis-
félag og talið það metnað sinn, að vera traust og áhugasöm
í þeim efnum.
Bifröst hefir ekki átt neitt hús, en lialdið fundi sina á heim-
ilum félagsmanna til skiptis. Hún hefir mætt velvild og skiln-
ingi fólksins á félagssvæðinu og notið aðstoðar þess á ýmsan
hátt. Fólkið hefir skilið, hvaða gagn hefir orðið af félaginu,
og hvers virði það er unglingum að njóta þess. Þess vegna
er félagið svo traust og líklegt til þess að halda áfram að
verða áhrifavald í velferðarmálum sveitar sinnar. Og það er
margur þakklátur hugur, sem lítur til Bifrastar á tvitugsaf-
mæli hennar.
Þó að Bifröst hafi verið fámennt félag, hafa sumir þeirra,
er verið liafa félagsmenn hennar, orðið nokkuð kunnir menn.
Meðal þeirra má nefna: Jens Hólmgeirsson, bæjarstjóra á
ísafirði, Guðlaug Rósinkranz, ritstjóra í Reykjavík, Ólaf Þ.
Kristjánsson, kennara i Hafnarfirði og Halldór Kristjánsson,
er skrifað hefir nokkrar greinar i Skinfaxa.
Auk þeirra er sérstök ástæða til að minnast á Guðmund
Gilsson. Hann býr í Hjarðardal í Önundarfirði og gegnir all-
mörgum störfum í almennings þágu. Hann er sýslunefndar-
maður, hreppsnefndarmaður, skólanefndarmaður, einn af
stjórnendum Kaupfélags Önfirðinga o. fl.
Hann á 10 börn og eru 7 þeirra félagsmenn í Bifröst, en
3 eru óf ung. Þannig kemur kynslóð eftir kynslóð til að vinna
að eigin þroska og velferð sveitar sinnar í sama félagsskapn-
um. Elzta barn Guðmundar er Gils Guðmundsson, sem stund-
ar nám við Kennaraskólann í Reykjavík og er í stjórn Sam-
bands bindindisfélaga í skólum íslands.
Jens Hólmgeirsson:
Fyrir 20 árum var sú skipulagsbreyting gerð á ungmenna-
félagsskapnum í Önundarfirði, að U.M.F. Önfirðinga var leyst
upp, og í stað þess voru stofnuð fjögur smærri félög. Eitt
af þessum félögum var U.M.F. Bifröst.
Mér er minnisstætt samtal, er eg átti við bónda einn í sveit-
inni, um þær mundir. Hann spurði mig eitthvað á þessa leið:
„Iivað meinið þið eiginlega með þessum félagsskap ykkar;
þessum fundahöldum, þar sem þið unglingarnir ræðið og ger-
ið ályktanir um allt og ekki neitt? Hvað meinið þið með þess-