Skinfaxi - 01.02.1937, Blaðsíða 73

SKINFAXI
73
heitum sluiidum eldmóðs og hrifningar; gefa henni trú á sjólfa
sig, trú á land sitt og trú á lífið. Ekkert er í minum augum
eins hættulegt, og að vera trúlaus á allt og sama um allt. Fátt
hef eg séð hryggilegra en hugsjónalausan æskumann, sem
stendur á sama um allt og alla. Það eru menn, sem skáldið
segir „að hafi lifað sjálfa sig“, enda þótt þeir séu ungir að
árum. Að forða æskunni frá „að lifa sjálfa sig“ er því stærsta
og þýðingarmesta verkefni ungmennafélaganna.
Þegar eg renni huganum yfir þau kynni, sem eg hefi af
ungmennafélagsskapnum, og sem að mestu eru tengd við
U.M.F. Bifröst, þá er margs að minnast og margt að þakka.
Eg minnist málfundanna okkar, þar sem við oft og einatt
heit og hrifin ræddum áhugamál okkar. Það voru að visu
engin stórmól eða þjóðmál, sem ekki var von. En það voru
mál við okkar hæfi, okkur hugþekk, sem komu hugsuninni
á lireyfingu og hrifningu, og knúðu okkur til að brjóta við-
fangsefnin til mergjar. Yið fórum heim af fundunum auðugri
af áhugamálum, hrifnari og sælli.
Eg minnist skemmtifundanna okkar og annarra félágslegra
viðfangsefna, bæði í starfi og leik. Sjólfsagt hefir sumt eldra
fólkið litið okkur hornauga og talið háttalag okkar til litilla
sveitaþrifa. En í okkar tilbreytingarlausa, hversdagslega æsku-
lífi, voru þessir atburðir „stórar stundir“, sem við minnumst
með óblandinni ánægju og þakklæti. Æskulíf okkar varð
frjórra, fyllra, fegurra og bjartara fyrir það, að við höfðum
þessi félagslegu viðfangsefni. Við hlökkuðum til þessa sam-
starfs og nutum í því þeirrar slarfsgleði, sem fylgir lausn
hugþekkra áhugamála. Samstarfið deyfði sundrung þá og tor-
tryggni, sem mörgum okkar hefir vafalaust verið í brjóst borin.
. Eg efast ekki um, að mörg okkar eiga frá þessum stundum
bjartar og fagrar minningar. Eg efast heldur ekki um, að við,
sem aldurinn og umsvif lífsins hefir nú fært í fang erfiðari
viðfangsefni, getum með réttu þakkað U.M.F. Bifröst fyrir mý-
mörg tækifæri til ræktar og þroska; þakkað félaginu fyrir hag-
nýtan undirbúning, sem það veitti okkur undir fullorðinsárin.
Eg minnist þess, er við vorum á stofnfundi U.M.F. Bifrastar
að ræða um, hvað félagið ætti að heita. Við vorum í hálf-
gerðum vandræðum með nafnið. Það átti auðvitað að vera fal-
legt, en um leið táknrænt um slarf félagsins og tilgang. Við
völdum eftir nokkra umhugsun nafnið Bifröst — brú milli
himins og jarðar. Við urðum öll sammála um, að það væri
fegursta nafnið, og kæmist næst því, að fela í sér tákn þess,
sem félagið átti að vera fyrir okkur.