Skinfaxi - 01.02.1937, Side 76

76
SKINFAXI
ininu af efninu, blóðroðnaði, stamaði fram úr mér nokkrum
setningum og settist niður.
Ég man, að ég átti í ritdeilu við sjálfan mig í félagsblað-
inu, og skrifaði þá jafnan aðra greinina undir dulnefni. Aldrei
vissi ég hvor betur hafði i þeirri deilu.
Ég man þegar við höfðum leikfiminámskeið í þinghúsinu
og sóttum þangað klukkutíma veg, stundum í miðlungi góðri
færð.
Ég man, með hve mikilli alvöru við Guðlaugur Rósinkranz
tókum lilutverk okkar, þá nýlega fermdir stráklingar, þegar
ábyrgðin á lífi og starfsemi félagsins var fyrirvaralaust lögð
i okkar hendur, við brottför tveggja forustumanna okkar.
Ég man eftir sólbjörtum stinnudegi, þegar félagar mínir,
piltar og stúlkur, unnu að slætti og rakstri á engjum föður
míns, sem legið hafði rúmfastur árum saman.
Ég man eftir svo mörgu og mörgu frá veru minni í Bifriist.
Minningarnar eru allar ijúfar, elskulegar, lilýjar. Ég er þakk-
látur fyrir þær.
Ég hef verið í mörgum félögum öðrum en Bifröst, sumum
góðum. En ekkert þeirra hefir jafnazt á við litla ungmenna-
félagið mitt, að félagslegum samhug og undirhyggjulausri og
ósérdrægri starfsemi.
Mér er það fyrir löngu ljóst, hve dýrmætur skóli íélagslíf-
ið í Bifröst var fyrir mig og okkur öll, sem þar vorum. Við
lærðum þar að hugsa sjálfstætt og vinna saman i félagsslcap,
Ólafur Þ. Kristjánsson.
Júlíus Rósinkranzson.