Andvari - 01.10.1960, Blaðsíða 47

ANDVARI
JÓMFRÚFÆÐINGIN
237
— HeldurSu að það sé það? El til vill hef ég bara legið illa. Mér finnst ég vera
orðin góð aftur!
Frú Davidsen sat og horfði fram fyrir sig. Allt í einu beygði hún sig yfir
rúm ungu stúlkunnar og sagði lágt:
— Þú, María, — þegar ég átti fyrsta barnið mitt, var það alveg eins og
með þig núna. Eg var líka sautján ára, ein og yfirgefin, viltu trúa því?
María reis upp við dogg og reyndi að horfa framan í frú Davidsen.
— Dó barnið? bvíslaði hún.
— Nei.
— Gekk það voðalega illa?
- Nei.
Stúlkan varp öndinni og lagðist fyrir aftur.
— Það var drengur, sagði frú Davidsen. Hann er fimmtán ára núna.
— Og lrvað svo? sagði María, — giftistu svo?
— Já, en ekki föður drengsins. Og það stóð bara stuttan tíma.
María lá og dottaði.
— Ég held ég sofni svolítið, sagði bún.
— Já, gerðu það.
En rétt á eftir varð stúlkan yfirkomin aftur og engdist örvingluð i rúminu.
Frú Davidsen kallaði á annan drenginn og bað hann fara að sækja lækninn,
doktor Helgason.
— Segðu það sé áríðandi. Það er fæðing.
Drengurinn glápti á hana.
— Fljótur nú, Jóhann! sagði jómfrúin. Það liggur á!
— Það er bezt ég geri það, sagði brytinn og bvarf upp stigann.
Út úr jómfrúbúrinu heyrðist skyndilega nístandi angistaróp: Mammal Og
þar næst hrjúft og hræðilega torkennilegt bljóð, ofboðslegt dýrsöskur.
Drengirnir tvcir horfðu hvor á annan galopnum augum. Jóhann hélt
krepptum hnefum upp að munni sér og nagaði þumalfingursneglurnar; gló-
bvítt hár Iians stóð um höfuð honum eins og geislabaugur skelfingarinnar.
Róbert, sem var nokkrum árum eldri, lét skína í tennumar í stjörfu brosi.
— Jú, fjandakornið, sagði hann karlmannlega. Þetta er sosurn sárt, það
vissi maður!
Uppi í reyksalnum logaði Ijós, og Gregersen vélstjóri sat þar í tignarlegri
cinveru og lagði kapal. Islendingarnir þrír lágu endilangir liver á sínum legu-
bekk. Þeir steinsváfu. Brytinn gekk að lækninum og hristi hann. Doktor Helga-
son hreyfði sig lítið eitt og velti sér yfir á hina hliðina. Brytinn hrópaði og
reyndi að vekja bann, en árangurslaust. Gregersen kom honum til aðstoðar.