Andvari - 01.10.1960, Síða 51

ANDVAIU
JÓMFRÚFÆÐINGIN
241
Út að gubba! sagði Róbert.
Og ég líka! sagði Jóbann.
Matsveinninn varp öndinni þungan og kveikti sér i nýrri sígarettu. Hann
yppti öxlum og sagði út í loftið eins og hann væri að ávarpa tómið í björtu
hvítskúruðu búrinu. — Það er eins og vant er. Þetta fær maður fyrir sinn
góða vilja.
Niðri í káetu jómfrúarinnar barðist sængurkonan fyrir tvöföldu lífi sínu.
Sviti og tár hrutu um kinnar liennar eins og regn á rúðu, og neyðaróp hennar
voru orðin hljóðlaus. 011 eyðingar og sköpunar glímdu griðalaust í þröngum
klefanum og háðu sinn eilífa miskunnarlausa hildarleik um heimsyfirráðin.
— Gæti hún ekki fengið sprautu? sagði frú Davidsen biðjandi.
— Ekki enn, sagði læknirinn.
Brytinn, þjónninn og drengirnir tveir stóðu úti á ganginum. Þeir hlustuðu,
þögulir og óþreyjufullir. Litlu síðar hirtist Strange í stiganum, með myrku
augnaráði í veðurbitnu skeggandliti.
— Mér finnst vera svo hljótt? sagði hann spyrjandi.
Brytinn yppti öxlum án þess að mæta augnaráði hans. Drengimir tveir
störðu á hann, og hræðslan blikaði í augum þeirra.
Ofan úr eldhúsinu heyrðust slitur af háum jarmkenndum söng.
Vor innsta lofgjörð, ætíð ný
skal undir taka hátt við ský
með fögrum feginstónum
vort hallelúja heyrast skal
með himnakór í dýrðarsal
og engla millíónum.
Matsveinninn var að syngja. Stýrimaður varð ógnandi á svip. Jósef var
bersýnilega drukkinn, jafnvel svo að hann söng sálma og það á háheilaga jóla-
nótt — nei, öllu má ofbjóða! Þetta varð ekki þolað!
Stýrimaður hvarf upp stigann, svartur í framan; hann heyrðist skammast
við matsveininn, síðan kom greinilega til ryskinga, matarílát fóru í gólfið, rödd
Strange kvað við og lét hann hafa það óþvegið: — Víst er þetta nógu andskoti
alvarlegt, fíflið þitt. Móðir niín dó þegar ég fæddist.
Nú heyrðust niðurbældar raddir innan úr káetu jómfrúarinnar. Skvamp
1 vatni. Holt hljóð eins og gefinn væri snoppungur. Og svo skyndilega veikt
amrandi hljóð eins og í brosíinni klukku, hljóð sem brátt magnaðist og varð
16
k.