Andvari - 01.10.1960, Side 66

256
RAGNAR JÓHANNESSON
ANDVAIU
skáldið fengi tækifæri til að skoða þetta
náttúruundur. Þuldi ég honum það, sem
ég kunni úr Asbyrgiskvæði Einars Ben:
„Sögn er, að eitt sinn um úthöf reið
Óðinn og stefndi inn fjörðinn.
Reiðskjótinn, Sleipnir, á röðulleið,
renndi til stökks yfir hólmann, á skeið,
spyrnti í hóf, svo að sprakk við jörðin, —
sporaði byrgið í svörðinn.“
Enda minnist A. á Ásbyrgi í Letters
(sjá kvæðið: „Ferð til fslands": . . . „fjöll
eins og hófspor.“).
En ekki gafst tími til að ganga alla
leið inn í botn, svo að sá kostur var tek-
inn að ganga fram á hóftunguna. Veður
var gott og útsýni fagurt, eða það fannst
okkur, íslendingunum. En frá skáldinu
fengum við, bílstjórinn og ég, litlar þakk-
ir fyrir þessa viðdvöl. Auden reifst út af
því að vera að eyða tímanum í þessa
ómerkilegu klettagjá, en svo væri hon-
um naumur eða enginn tími skammtaður
til að skoða gamla bæi eða taka myndir
af einkennilegum körlum og kerlingum!
Leiðin upp að Grímsstöðum sóttist
seint, enda voru vegir mjög þungfærir
um Fjöllin í þá daga. Við vorum því
orðin þreytt, ferðafólkið, þegar við kom-
um að Grímsstöðum, og fegin hvíldinni.
Mig langaði til að ganga úti stundarkorn
og njóta kvöldblíðunnar á Fjöllum, en
fara svo snemma að hátta. En Auden
kvaðst hafa fengið nóg af fjallasýn þann
daginn og heimtaði — að spila ronnný!
Gat ég með hörkubrögðum dregið saman
nógu marga spilafélaga handa honum.
En sú spilamennska átti eftir að enda
með ósköpum. Nótt var aðeins farið að
lengja, gluggar voru fremur litlir í Gríms-
staðastofu og pottablóm stóðu í glugga-
kistum. Gerðist því skuggsýnt í stofunni,
þegar leið að miðnætti og tæplega spila-
ljóst. Heimtaði nú Auden, að ég bæði
heimilisfólkið um lampa. Þessu neitaði
ég afdráttarlaust; sagði honum að það
tíðkaðist ekki á íslandi að kveikja ljós á
miðjum heyönnum; lampa þyrfti að
sækja út í skemmu eða upp á háaloft,
fægja þá og hreinsa. Auden brást afar
illa við þessum undanbrögðum, kvað það
aumt land þar sem ekki væri hægt að fá
Ijós til að spila við rommý! Kastaði hann
spilunum frá sér emjandi og gekk til
hvílu í versta skapi.
Daginn eftir var ferðinni haldið áfram
yfir fjöllin. Auden var nokkuð kvefaður,
en bar sig þó sæmilega, þrátt fyrir hörmu-
legan endi spilamennskunnar kvöldið
áður. En þessum öræfaakstri lýsir hann
svo í kvæði, „Letter to Lord Byron“:
„The thought of writing came to me to-day
(I like to give these facts of tiine and space);
The bus was in the desert on its way
From Möðrudalur to some other place:
The tears were streaming down my burning
face;
I’d caught a heavy cold in Akureyri.
And lunch was late and life looked very
dreary.“
Við komum við í Möðrudal, en ekki
veit ég hvernig sú vitleysa er komin inn
í bók Audens, að Möðrudalur sé einkum
nafnfrægur fyrir heimabrugg og drykk-
felldan prest! Býst ég við, að honum hafi
orðið fótaskortur á þjóðsögunni um
Möðrudals-Möngu, og umtali okkar,
samferðamanna hans, þegar við gerðumst
þyrstir í hitanum, um ölgerð Héraðsbúa,
senr mikið orð fór af á þeirn tímum. Gekk
t. d. sú saga á bannárunum, að einn góð-
bóndi á Fljótsdalshéraði hefði bruggað
þrjár tegundir öls, með mismunandi
styrkleika: eina fyrir fullorðna karlmenn,
aðra fyrir dömur og þá þriðju fyrir börn!
Oft vildi Auden fá að vita, hvað talað
var í kringum hann, og sagði ég honum
þá undan og ofan af úr samtalinu og
reyndi að gera hann þátttakanda í þvl>
ef kostur var. — Margt dunduðum við