Andvari - 01.01.1998, Page 14

12
GUNNLAUGUR A. JÓNSSON
ANDVARI
Fyrsta skýra minning mín um sr. Sigurð Pálsson er tengd guðs-
þjónustu í Selfosskirkju. Þangað var ég mættur til messu eins og svo
oft ásamt foreldrum mínum. Ég hef varla verið meira en sex ára að
aldri og hafði sest nokkrum bekkjum framar en foreldrar mínir. Sr.
Sigurður flutti prédikun sína þannig að vakti áhuga minn og athygli.
Þar kom að ég, drenghnokkinn, svaraði úr kirkjubekknum spurningu
sem mér fannst presturinn beina til safnaðarins. Sr. Sigurði þótti
greinilega vænt um þessi óvæntu viðbrögð því að spurningunni hafði
hann auðvitað ætlað að svara sjálfur. Hafði hann einhver vinsamleg
orð um þetta „svar barnsins“ úr hópi kirkjugesta og kom svo nokkr-
um dögum síðar í heimsókn til foreldra minna og færði mér að gjöf
myndskreyttar Biblíusögur fyrir börn. Ætíð síðan hefur sr. Sigurður
verið mér hin sanna ímynd prestsins, og þegar ég að loknu stúdents-
prófi ákvað að hefja nám í guðfræði þá réðu þar örugglega miklu
þau jákvæðu áhrif sem ég varð fyrir sem barn frá sr. Sigurði og
kirkjulífi á Selfossi þau ellefu ár sem ég bjó þar ásamt foreldrum
mínum og systkinum. Litu foreldar mínir, Selma Kaldalóns (1919-
1984) og Jón Gunnlaugsson læknir (1914-1997), jafnan á sr. Sigurð og
Stefaníu sem besta vinafólk sitt á Selfossi, enda minnist ég fjölmargra
heimsókna til þeirra í fylgd með foreldrum mínum. Framar öllu minnist
ég hinnar miklu gestrisni. Finnst mér eins og ætíð hafi verið veisla í
húsi prestshjónanna og þar breytir engu um vitneskja mín um að sr.
Sigurður bjó lengst af við mjög rýr laun. Frú Stefanía var snillingur í
að gera mikið úr litlu og galdra fram veisluborð. Við það að rifja upp
heimsóknirnar til þeirra hjóna er eins og ég finni á ný ilm af hangi-
kjöti, reykelsi og vindlum og sjái fyrir mér hringborðið fræga og tvö-
falda í borðstofunni hlaðið mat. Ég sé fyrir mér æskulýðsleiðtogann
sr. Friðrik Friðriksson, háaldraðan og nær blindan, en hann heim-
sótti prestshjónin á Selfossi einu sinni til tvisvar á ári síðustu árin
sem hann lifði og dvaldi þá jafnan nokkra daga í senn. Veggir voru
flestir þaktir bókum en fyrir enda stofunnar og fyrir ofan arininn,
sem gjarnan skíðlogaði í, hékk mynd sem mér er sérlega minnisstæð.
Hún var af presti fyrir altari í sveitakirkju og við einn kirkjubekkinn
var hundur. Var ég alltaf sannfærður um að þetta væri mynd af sr.
Sigurði í kirkjunni í Hraungerði. Svo mun þó ekki hafa verið og sr.
Sigurður hafði víst á stundum gert þá athugasemd við myndina að
það hafi ekki tíðkast að hundar væru inni í kirkjum. Hvað sem því
líður þótti mér eins og þessi mynd og arinninn fyrir neðan hana líkt-