Andvari - 01.01.1950, Qupperneq 73

andvaiu
Stefnt að höfundi Njálu
69
kom þar allur llokkurinn saman. Var þá talið nær tvö liundruð.“
Er hér átt við liðsalla þann, sem Þorgilsi fylgdi, en sjálfur liafði
Þorvarður eitt hundrað manns. Síðar um daginn var allt lið
þeirra félaga saman komið í Glæsibæ. Hélt þá Þorvarður ræðu, —
„kveðst spurt hafa, að þeir Eyjólfur og Hrafn væri í Eyjafirði
og hefði lið mikið og vel búið, „þykir mér meiri von, að eigi
sé langt til fundar vors .... Vænti ég, að þeir einir muni hér
komnir, að hverjum mun hugað að fylgja vel og drengilega sín-
urn höfðingja. Skal ég og, ef ég á um að mæla, öllum nokkura
umbun að gera, þeim sem nú standa hér hjá mér í þessari nauð-
syn . . . . Én margt hefir vel fallið með okkur Eyjólfi, og ekki
fjarri er ég sættum, ef þær eru gerðar, er ég þykist sæmdur af,
en ella mun ég á fund hætta, þótt hann þyki eigi jafnlegur, og
vænti ég þcss, að málaefnamunur muni skipta.“
Höfundur Þorgils sögu lætur það ekki liggja í láginni, að
Eorvarður Þórarinsson hafi verið greiður í fjárframhoðum, er liann
leitaði liðveizlu í vígsmálinu. Af ræðu hans verður ljóst, að
hann lofar eigi aðeins að þægja fyrirmönnum fyrir liðsinni, held-
ur hverjum þeim manni, er með honum stendur í átökunum við
Eyjólf 0g Elrafn. Það er sama sagan, þegar þess getur 1 Ljós-
vetninga sögu, að Eyjólfur bjóði „eyri silfurs fyrir nef hvert“
°g hálfa mörk hverjum höfðingja. En við greiðsluskilum slær
Eorvarður nokkurn varnagla með orðunum: „ef ég á um að
niæla.“ Ef ekki nást viðunandi sættir við þá Eyjólf Þorsteinsson
°g til orustu kemur, er fullkomin óvissa ríkjandi um efndir.
Sama hugsun birtist í orðum Einars Þveræings við Eyjólf halta:
„Sjái þér flokkinn þeirra Þorvarðs?“ Hann kvaðst sjá, — „og
sýnist mér sem skammt muni verða til fundar vors.“ Einar svar-
ar: „Hvar kemur fé það þá, er þú hefir heitið höfðingjum til
hhs þérr“ Einar óttast, að ekkert kunni að verða af hinum fyrir-
heitnu liðveizlulaunum Eyjólfs í vígsmáli Koðráns, ef í bardaga
slær. Þess vegna beinir hann hinni annarlegu spurningu um
fjárgreiðslurnar til Eyjólfs. Sú hug sun, sem í henni felst, er