Andvari - 01.01.1950, Qupperneq 80

76
Barði Guðmundsson
ANDVARI
stöðum. Þá „var illfært urn fjöll og var fjárfellir mikill." Þor-
varður fer til þingsins með hundrað manns eins og Glúmur og
hafa hverjir tveir hest saman. Þeir tjalda utan þinghelgi. Á
þinginu „treysti Eyjólfur fjölmenni sínu og bað fylkja við dóm-
inn, meðan þeir hefði fram mál sín. „En ætlum þeim í kvíarnar
að ganga, ef þeir vilja“- sagði hann. Og er Þorvarður spurði þetta,
mælti hann: „Hvað liggur nú til. Mun það eigi betra ráð að
vér berjumst, áður en vér erum sektaðir? Tökum nú til vopna.“
. . . Svo gerðu þeir og sneru að hart. Dagur hét maður .... Hann
gekk fyrstur, en þá fimm saman í senn og þá tíu, og skipuðu
liði sínu öllu, því að fám var þekkt í þeirra liði að fara seint.“
Frásagnir þessar þarfnast vart skýringa, svo auðsær er skyld-
leiki þeirra. Það getur heldur ekki leikið á tveim tungum um
það, hvort ritið sé þiggjandinn, því Glúma er eldri en Ljósvetn-
inga saga. Vegna vorharðinda og ófærðar fer Glúmur með flokk
sinn gangandi til Skagafjarðar, en Þorvarður á Fornastöðum er
þó látinn hafa einn liest handa hverjum tvcim manna sinna í
Skagafjarðarförinni. Orsök þessa fráviks í Ljósvetninga sögu vcrð-
ur auðskýrð, þegar litið er á frásögnina af Skagafjarðarreið Þor-
varðs Þórarinssonar í Þorgils sögu. Eftir Vallalaugarfundinn
„beiddi Þorgils Þorvarð að ríða vestur með sér, en . . . . Þorvarður
þóttist eigi til hafa hestakost og taldist undan alla vega að fylgja
Iionum í Vestfjörðu." Þorvarður hafði komið að austan með
hundrað manna sveit og skal því ósagt látið, hvort tala fylgdar-
liðs Þorvarðs á Fornastöðum í Vallalaugarförinni er tekin eftir
Glúmu eða Þorgils sögu. Hitt virðist ljóst, að tvískinnungur sá,
sem fram kemur í Eyjólfsþætti um þingstað Skagfirðinga, muni
eiga rót að rekja til notkunar beggja heimilda, þegar sagt er frá
vígsmáli Koðráns. Segja má urn höfundinn, að smávegis mót-
sagnir í efnismeðferð hans hafi ekki valdið honum neinu hugar-
víli. Er svo að sjá sem hann hafi forðazt útstrikanir. Hættir hon-
um þó stundum við því að hefja frásagnir af athurðum án þess
að gera sér áður fulla grein fyrir framhaldinu. Reynir hann þa,