Andvari - 01.01.1950, Side 82

78
Barði Guðmundsson
ANDVARI
misfellu, sem auðvelt hefði verið að kippa í lag með útstrikun
nokkurra orða í handritinu, forðast höfundui að geta þess ber-
lega, hvar Þorgerður húsfreyja eigi heima. Var það þó ólíkt frá-
sagnarverðara, hvert Þorvarður var boðinn, heldur en hvar hon-
um barst heimboðið. Sömu eru svo handbrögð höfundar, þegar
hann nefnir Vallalaug rétt á eftir. Þangað þarf Þorvarður að
flýta sér sem mest hann má, svo að hann kæmi „til þingstaðar
fyrri.“ En þess er gætt að segja ekki hreinlega, að þing Skag-
firðinga sé haldið við Vallalaug. Áður var búið að greina frá
því, að Gellir hefði verið beðinn að koma til Hegranesþings. Má
með sanni segja, að ógeð höfundar á útstrikunum hafi ekki verið
lítið. Hitt er honurn huglægara að láta skína í fyrirmyndir sínar.
Enda hefðu orðin: „ekki eru gistingarlaunin" misst marks, ef
svo hefði ekki verið gert á þessum stað, og sjálf heimboðssagan
þá orðið meiningarlaus. Mannskemmdaratvik úr lífi Þorvarðs
Þórarinssonar var rifjað hér upp. Það er engin tilviljun, að heim-
boðssagan geymir staðanöfnin: Silfrastaðir, Miklihær og Valla-
laug. En sá heitir Þorvarður, er heimhoðið hlaut.
Rittækni sú, sem hér var lýst, einkennir einnig þann hluta
Ljósvetninga sögu, er fjallar um Guðmund ríka. Bendir þetta
sérkenni til eins og sama höfundar að báðum megin hluturn sög-
unnar. Það hefði ekki kostað liann nema útstrikun eins orðs að
losast við mótsögnina um höggspjótið, þá er Þorkell hákur var
veginn. En hann gerir það samt ekki. Einnig þar valda hug-
renningatengsl við Þorgilssögu ójöfnunni í málsmeðferð höf-
undar. Sarna er að segja um þriðju frásögnina, sem hér skal
tekin upp eftir A-gerð:
„Nú er kyrrt urn öndvert sumarið. En er á leið, ríður Guð-
mundur með tuttugasta mann út á Laugaland að stefna Þóri
urn sauðalaunin. Nú var leitað um sættir. Guðmundur vill ekki
sættast og lézt nú reyna skyldu, hvor þeirra röskvari væri. Hann
ríður nú heim á leið. Þetta var snemma morguns. Einar bróðir
hans var því vanur að rísa upp snemma og hitla sauðamann sinn.