Andvari - 01.01.1950, Side 91

andvari
Stefnt að höfundi Njálu
87
Þorvarður Þórarinsson ásamt Finnbirni Flelgasyni „norður til
Fnjóskadals. En er þeir lcomu á Draflastaði, þyngdi Finnbirni
svo, að lrann var eigi lær. Lagðist hann þar eftir, en Þorvarður
reið austur í fjörðu“. Eftir að Eyjólfur halti hafði „átt samkomu
í héraði“ og leitað hófana urn liðsinni og stuðning gegn „ágangs-
rnönnum" sínum, reið hann úr Eyjafirði ásamt tveim öðrum
mönnum, sem nafngreindir eru, norður til Fnjóskadals. „Veður
var hvasst, er þeir riðu á Vaðlaheiði. Þeir komu á Draflastaði til
Atla bónda." Þaðan var maður sendur á njósn um athafnir óvina
Eyjólfs. Hann fór til Veisu. Tóku Veisumenn illa á móti njósnar-
manni og hröktu harkalega. Komst hann þó úr greipum þeirra
og aftur til Draflastaða. Skýrir hann Eyjólfi frá hrakningum sín-
unr á Veisu og segir síðan: „Og gruna ég, að fjölmenni rnuni fyrir
og að þeir hafi njósn af urn ferðir þínar.“ Eyjólfur svarar: „Eigi
er það ólíklegt.“ Það var síðan vanur að rnæla Þorvarður Þor-
geirsson, þá er hark var haft: „Höfum nú Veisubragð."
Draflastaða er áður getið í Eyjólfsþætti. Bóndadóttir af Tjör-
nesi, Friðgerður að nafni, kemur á Fornastaði til Þorvarðs og
heldur þar þessa kynlegu ræðu: „Þann veg er mér um farið,
síðan ég fór norðan, að eigi komi ég þar svo búið. Þorsteinn heitir
maður og er kallaður drafli. Hann býr á Draflastöðum —
hann er nú norður, — og mun ég vera þar, meðan óveðráttan
batnar eigi.“ . . . Síðan fór hún ofan í dalinn og á Draflastaði og
var vel við henni tekið.“ Þar komst Friðgerður í kynni við Veisu-
menn. Réðst hún síðan til Veisu og varð brátt vanfær. Kenndi
hún Brandi Gunnsteinssyni á Veisu barnið, en hann vildi eigi
við ganga. Tók Eyjólfur að sér mál Friðgerðar gegn Veisumönn-
mn, en fyrir þeim var Þorkell Hallgilsson bóndi á Veisu, en
Frandur hal’ði þá ráðizt af landi brott. Varð það að samkomulagi
með aðilum, að járnburður skyldi við hafður til úrskurðar um
faðernið. „Skírsla skyldi vera í Laufási, en sá prestur hét Ketill,
er gerði skírsluna, er kallaður var Möðruvellinga-prestur. Þá var
1 Skálholti ísleifur biskup.“ Skírslan reyndist óljós og hugðist