Draupnir - 20.05.1892, Qupperneq 28

24
fjöllum hjá móðursystur sirmi eða á jpingvöllum hjá
síra Arna Jorvarðssyni/systurmaimi sínum, þar til
er hann sigldi á háskólann nokkrum vetrum seinna.
Hann var fátækur af fje, en auðugur af þreki og
góðum vonum, og voru horfur á, að hann mundi
verða rnikill maður, ef ófyrirsjeð atvik settu eigi
skorður á veg hans.
Síðla í ágúst tveim vetrum síðar bjó Arni Magn-
ússon sig alfarinn af stað frá Skálholti vestur á leið
til föður sins, og var hann þá útskrifaður. Hann
var einsamall inni í svefnhíisinu, sem var litlu
sunnar en skólaskálinn, og raðaði fötum sínum í
ferðaskrínurnar. Hann var bleikur og magur, svo
sem hann væri nýstaðinn upp úr sótt. Frara úr
kirkjuundirgöngunum og beint inn í svefnhúsið gekk
f>órdís Jónsdóttir, hægt og stillilega. þessi tvö ár
höfðu skreytt hana ríkulega kvennlegri fegurð og
kurteisi. Nú var hún orðin há og grönn; mittið
mjótt og brjóstin hvelfd og vel vaxin; andlitið
nokkuð langt, en svaraði sjer vel; nefið beint; var-
irnar smáar og brosmildar að sjá; ennið sljett, en
nokkuð hátt; augun blá og fjörug og greindar-
leg. Hún hafði ákaflega mikið liðað gult hár.
Arni leit við og sá hana, og hætti að raða í skrín-
urnar. Húu nam staðar í dyrunum. þá er hann
hafði þannig virt hana fyrir sjer stundarkorn með
tilfinningum, sem æskunni eru svo eiginlegar, rjetti
hann báðar hendur á móti henni og sagði: #þó)-
dís! Astkæra f>órdís!t Hún fjell í fangið á hon-
um þegjandi. »Hvernig get jeg þakkað þjer alla
þá umönnun, sem þú hefir sýnt mjer í sjvikdómi
mínum?«