Draupnir - 20.05.1892, Page 64
60
nú embættisins í friði og rólegri elli, varð hann að
standa fyrir ákærum og málum á hverju þingi-
Hann sótti heim suma vini sína á ferðinni, til að
sækja að þeim ráð. Hann hafði með sjer elztu og
kærustu dóttur sína, fórdísi. Hin börnin dvöldu
enn með móður sinni á Leirá. Hver einstakuí
fjölskyldulimur tók þátt í þessum vandræðum hanS
eptir aldri og greind.
jpegar myrkva tók og Ijós voru tendruð, gengu
karlmenn til drykkju, en þórdís út. Hún var mjög
áliyggjufull iit af ástandi föður síns og grjet sáran;
vissi sig einsamla. Veður var orðið þungbúið og
nóttin nokkuð myrk. Nokkrar stjörnur sáust milli
rofinna skýja, gulbleikar í fjarskanurn. Nokkuð
skýrara skein að eins dagstjarnan í austri, sein
færðist að vanda ofur hægt til vesturs. Húsfrú
Kristin var og stödd úti og gætti til veðurs. Hún
sá einhvern standa við garðinn, nálgaðist hægt og
sá |>órdísi standa þar og mælti blíðlega: »Hví eruð
þjer hjer einmana. Gangið iun með mjer, barnið
mitt!«
»Himininn er svo fagur«, mælti jpórdís og leit
ekki framan í hana.
Kristín leit upp í loptið: »Hann er að verða
þun'gbúinn, og það er svo andkalt«.
»j>essi gola er ekki hættuleg, — þessi golah
mælti hún með svo mikilli áherzlu, að gamla kon-
an tók eptir því, og horfði inu í augu hennar, svo
vel sem birtan leyfði og mælti: »Liggur illa á yð-
ur?«
|>órdís reyndi að snúa sjer undan, en við það urðú
tilfinningar hennar berari.