Draupnir - 20.05.1892, Side 69

65
t>ó held jeg, að hún verði hjer ráðlegust, fyrst þú
hefir aldrei tekið guðfræðispróf«, mælti hann í
laegra rómi.
Biskup tók fast og vingjarnlega í hönd sýslu-
manns. »það verður líklega bezt, að jeg sigli nú
f haust. Getur verið, að mjer leggist til eiuhver
hjálp«. Stóð hann þá upp og gekk hnugginn og
Biðurlútur út með sýslumanni. þau Arni og þór-
dís gengu sömuleiðis út. Litlu síðar fóru þau af
stað heim að Leirá.
Stundu síðar en þangað kom, sátu þau Arni og
þórdís og ræddust hljótt við. Nú höfðu þau fyrst
uæði, því að Jón biskup gekk út. Bæði voru þau
jafn eiuurðarlaus, og vildu þó svo fegin fella til-
finningar sínar saman. En beggja tilfinningar
voru í svo miklum æsingi, að eitt óblítt orð eða
misskilin meiniug var nægilegt, til þess að gefa
þeim banahöggið. þau fundu hvort annað svo um-
breytt, og hvorugt vildi kalla til skuldar, sem hinu
v®ri óljúft að greiða. Einurðin og hreinskilnin
höfðu lagzt í þungan dvala hjá þeim báðum í
þessi fimm ár. Band eða loforð hafði hvorugt
Þeirra að styðjast við. Svona var ástatt fyrir
hvoru þeirra.
Árni rauf hina þreytandi þögn með þessarri
8purningu: »Hvað liggur yður svo þungt á hjarta,
jómfrú góð?«
Hún hrökk óuotalega við. þessi spurning svipti
hana því nær öllum kjarki. »Yður, jómfrú góð!«
í>að var svo þurrt og -ókunnuglegt. þá er þau
v°ru saman einungis fyrir fimm árum, sagði hann:
5