Draupnir - 20.05.1892, Qupperneq 104

100
'dyraumbúningnum. Æddi hann þá stundarkorn
um gólfið, settist síðan í bekkinn, krosslagði hend-
ur og fætur, hallaði sjer upp að setinu og spurði
sjálfan sig á þessa leið: »Elska jeg þá ekki þrúði?«
Hann reyndi að skilja hana við auðinn, og metft
hana án hans, og reyndi að verða ánægður með
ihana eina. En hann fann skjótt, að metaskáliu
warð ljett. Hann varpaði þá metunum og hrópaði
hálf hátt: xHvílíkt forað er eigi frú Guðríður! Jeg
vildi ekki eiga hana, þótt allur Skálholts-stóll
fylgdi henni!« |>rátt fyrir þetta gat hann þó ekk
svalað hjarta sfnu, því að frú Guðriður hafði sært
þá strengi, sem harm hvorki gat gjört sjer greW
■fyrir, hví sviði svo sárt, nje gat læknað. Ur
þessum kröggum var hann kallaður inn til þórðar
hiskups.
þórður biskup hvíldi alklæddur á legubekk í
loptherbergi, sem hann svaf í. Hann var ekki
rnjög sjúkur, en fölur og þreytulegur, og hafði
kodda undir höfðinu. »þjer ætlið norður að Víði'
völlum«—spurði hann prófast—»að ganga að eige
þrúði, dóttur Elínar systur minnar? Jeg óska yðut
til hamingju. — f>að er unaðarrikt að vera ungur
og elska«, mælti hann brosandi.
Prófastur svaraði einungis með höfuðhnykki
því að tilfinoingar hans voru ekki komnar í safflt
lag eptir orrustuna niðri.
»Jeg er nú kominu inn í alvöru lifsins* mselt1
biskup, »svo sem þjer sjáið, og ef til vill bráðuu1
út úr henni aptur«. Hann brosti þá og mee^1
eun fremur: »Jeg hefi verið með á mínum tímft«>
■og alvöruský flaug sem allra snöggvast yfir bið