Kirkjuritið - 01.09.1950, Qupperneq 73

LJÓSIÐ, SEM HVARF
225
gjarnt að telja sr. Benjamín „týpiskt" dæmi um uppábún-
að þeirra og framgöngu, sem forðum tóku þessa tízku eða
vilja fylgja henni.
m.
Fremur var það óheppilega valið að taka séra Matthías
til sem fulltrúa Dofra-dyggðanna, því að hann var þó
manna fjarstur því að aðhyllast þess kyns þursahátt. Sr.
Benjamín eyðir miklu rúmi í að endurprenta Matthías og
er sá langi kafli að sönnu stórum skemmtilegastur í grein-
inni allri, svo sem ekki er að undra. En hann ber yfir-
skriftina: „Séra Matthías óvirtur,“ og er það meiri sann-
leikur en sr. Benjamín hefði sagt viljandi, eins og á stendur.
Hann gerir sem sé skáldinu þá vanvirðu að tína til af
stakri natni ýmislegt, sem gamla manninum er óneitanlega
sízt til sóma, alls konar vanhugsað rubb úr bréfum. Þó
er ósköp ólíkur tónninn í þessum bréfglefsum Matthíasar,
t. d. til sr. Jóns Bjarnasonar, og í því, sem sr. Benjamín
mælir til mín, enda engum nein ofætlun að gera sér fulla
grein fyrir því, hvor þeirra hafi verið meiri andans maður,
sr. Matthías eða sr. Benjamín, jafnvel þótt ekkert væri
bar annað til frásagnar en þessi skammgóða samfylgd
þeirra.
Tilefni þess, að sr. Benjamín flýr undan mér í skjól
Matthíasar, er það, að ég vitnaði í hendingu eftir skáldið,
eftir að hafa virt nokkuð fyrir mér rökræna hugsun og
andlegan skilning af vissu tagi. „Sýn mér, sólar faðir,
sjónir hærri en þessar,“ varð mér að orði, verð hins vegar
að játa, að ekki var ég svo djarfur að vænta svars við
þessu ákalli beinlínis í ummyndun þess fyrirbæris, sem ég
hafði fyrir augum á þeirri stundu. En þetta hálmstrá gríp-
hr sr. Benjamín fegins hendi og kallar á skáldið sér til
liðveizlu. „Fólk prettast um að brenna grútinn af lömp-
unum, eins og gert var í Skógum tvisvar á ári,“ segir
Matthías og kann illa við, að verið sé að sletta aflóga
grotta af hans lampa. Það er bágt að þurfa endilega að