Kirkjuritið - 01.09.1950, Side 75

LJÓSIÐ, SEM HVARF
227
Matthíasi meðtöldum, hafa flutt af dýpstum sefa, sem
óvirðing við þeirra minningu og helgustu arfleifð.
IV.
Þá er að líta sem snöggvast á þann póst í umræddu
skrifi, sem nefnist „Gósenland trúhræsninnar“. Og satt er
það, að þar reynist höf. frjósamur á fádæmi.
Ég verð að gerast svo miskunnarlaus við hann að rifja
upp það, sem á undan er farið.
I skáldsögu þeirri eftir Bo Giertz, sem fyrst sveif á sr.
Benjamín, heitir ein persónan Gunnar Sjenstedt. Hann er
af aðalsætt, glæsimenni og margt fleira vel gefið, hrif-
næmur, laus nokkuð í rásinni, samsettur að gerð. Því er
lýst,- hvernig hann mótast, hvernig hann verður fyrir all-
sterkum trúaráhrifum, gerizt ötull samstarfsmaður sókn-
arprests síns, en nær ekki andlegri kjölfestu, enda ekki
skapgerðarmaður og auk þess einþykkur. Auðvitað ætlar
höfundur skáldsögunnar þessari persónu eitthvert erindi
inn á svið sögunnar, eins og öðrum, sem hann leiðir þar
fram. 1 skuggsjá Sjenstedts kynnist maður ekki aðeins
ákveðinni manngerð, heldur trúarlegum og siðgæðislegum
viðhorfum jafnframt, sem orðið hafa á vegi kirkjunnar í
aiargskonar myndum, þótt söm væru í grundvallaratrið-
um, á ýmsum tímum. Það er eitt af því, sem einkennir
höf. bókarinnar, hversu hann getur brugðið skæru leiftri
yfir stór samhengi um leið og hann skapar persónur sínar
og rekur sálarlíf þeirra og örlög.
Nú gerist það meðal margs annars, sem of langt yrði
að rekja, að ung stúlka, sem starfar á aðalssetrinu, heimili
Gunnars Sjenstedts, tjáir barnaverndarnefnd sveitarinnar,
að hún sé með barni og að Gunnar sé faðir þess. Prestur
Gunnars og nánasti vinur heimsækir hann og mælist til
Þess, að hann kannist við barnið og gangi að eiga stúlk-
una. Gunnar hafði áður farið lítilsvirðandi orðum um
hjónabandið og tekur þessari málaleitun fjarri, finnst prest-
ur vera að blanda sér í sín einkamál, sem engum komi