Blanda - 01.01.1932, Side 44
38
haft eptir Agli. Þá Sunnefumál stóðu yfir og Wium
var utanlands, mun Pétur sýslumaSur Þorsteinsson
hafa tekið Egil, og hjá honum mun hann hafa dá-
iS.1) Heyrt hef eg þess getiS, þá Ólafur biskup
visiteraSi AustfjörSu, aS Egill var á KetilsstöSum
hjá Pétri; var Egill þar í dyralopti. Biskup reiÖ aS
KetilsstöSum meS fylgd sinni; hann var grannleitur
mjög og fölleitur. Þegar hann kom á hlaÖiS, fór
Egill út í gluggann, sem horfSi ofan á hlaÖiÖ, og
sagSi: „Margur prestur hefur veriS í Odda; fyrstur
var þar Sæmundur hinn fróSi; hann hafSi djöful-
inn í dósum“; taldi hann svo upp presta alla, sem
veriÖ hefSu í Odda, og fann öllum eitthvaS til, „en
síSastur,“ sagSi hann, „var Ólafur borufóstri; hann
er eins og máfur í framan.“ Biskup leit viS honum,
og brá ekki hót viS, en spurSi, hver þessi maÖur
væri. Egill var afarmenni aS burSum og sveifst
einskis.
Narfi GuSmundsson varS prestur í MöSrudal, og
þjónaÖi þar nokkur ár. Hann átti tvo sonu, sem ekki
urÖu aS mönnum. Eiríkur hét annar. Narfi prestur
var frábær læknir, svo almælt var, aS honum hefSi
aldrei mistekizt lækningar, hvaÖ sem hann gaf sig
viS. Eitt sinn var hans vitjaÖ til vitstola manns, ])á
sagSi hann: „ÓlukkuferS Narfa“, en enginn vissi viS
hvaS hann átti. Hann var dulur mjög á fróSleik sinn.
ÞaS var eitt til marks um þaS, aS hann fór á hverju
sumri inn á öræfi, og litaSi þar allskonar liti úr grös-
um, og hafÖi aldrei meS sér nema hálfvita dreng.
Á mörgu tók Narfi prestur mark, grösum, steinum,
dauSra manna beinum og ýmsu fleiru. Einatt tók hann
bein, kæmi gröptur upp úr MöSrudals-kirkjugarSi,
i) Hann dó á EiSum hjá Hans Wíum (sjá æfiágrip
Egils hér siðar).