Blanda - 01.01.1932, Síða 58
52
KallaÖi hann sig þá Staffeldt (eptir Stafafelli fæÖ-
ingarstað sínum) og þótti ágætur námsmaður og hinn
efnilegasti, var vel hagmæltur, bæði á íslenzku og
latínu1), en lenti í drykkjuskap miklum og óreglu og
truflaðist á geðsmunum upp úr því.2) 1732 þóttist
hann ætla að fara til Svíþjóðar til að afrita þar ís-
lenzk handrit, og fékk lánaða peninga til þeirrar
ferðar hjá Hans Gram prófessor. En Egill sat kyr í
Höfn og eyddi þar peningunum og flúði svo til Hels-
ingjaeyrar. Þá kom Jens Wíum sýslumaður frá ís-
landi, greiddi peningana fyrir Egil og leysti hann
þannig út. Fór þá Egill með honum til íslands s. á.
(1732), en fór utan aptur um haustið, vel búinn að
peningum frá móður sinni.3) En sú sigling varð að
að engu gagni, þvi að ráðleysi hans og fásinna ágerð-
ist, svo að hann varð loks að fara frá Höfn eða var
sendur heim, og mun það hafa verið um 1736, eða
skömmu síðar, og vék þá til móður sinnar að Ketils-
stöðum; þóttist þá hafa tekið Kalvínstrú og vildi
ekkert hafa með presta eða altarisgöngur að gera;
var baldinn og þverúðarfullur, en stundum með æði,
margmælgi, og ýmsum óráðsgrillmn, kallaði sig
Snotrufóstra eptir álfkonu, er hann nefndi Snotru4)
1) Sbr. Vísnakver Páls Vídalíns (Khöfn 1897), bls. 70,
123, 142, 186—187, nokkur sýnishorn af kveðskap Egils, mest
þýðingar, haglega gerSar af íslenzkum visum á latínu og
hinsvegar, þar á meSal ein um föSur hans á latínu og is-
lenzku („Orms ei niður allur skreiS“ o. s. frv.), dálítiS
drembileg urn Egil sjálfan.
2) Séra Jón Halldórsson segir um Egil (í ættatölum
sínum, bls. 404, í eign minni), aS hann hafi veriS skarpur,
en falliS i grillur og svall og sóaS öllum eignum móSur
sinnar, svo aS hún liafi orSiS félaus, en þaS mun þó ofmaelt.
3) Þetta tekiS eptir frásögn J. Ól. Grv. í AM. 990 4to.
4) ÞaS hefur veriS Snotra sú, sem Snotrunes í Borgar-