Blanda - 01.01.1932, Page 91
85
honum var fljótt og vel til málsins. Segir hún þar
um við grannkonu sína: „Gott og mikið fer hon-
um fram; i fyrra gat hann ekki sagt nema: andinn,
andinn, en nú getur hann skýrt sagt: fjandinn, fjand-
inn.
11.
Kvennsnipt nokkur flakkaði með dreng sinn stálp-
aðan. Á bæ einum í skemmu sér hún, að þráðarendi
lafði út undan kistuloki. Hún tekur í endann og
finnur, að laus er fyrir. Fær hún þá drengnum end-
ann og skipar honum að vinda hann, en sat sjálf
á meðan í skemmudyrunum. Drengurinn gerði, sem
hún bauð honum, og vatt svo lengi, sem hnoðað
entist, sem í kistunni valt. Hér vann hún tvennt i
einu: Náði hnoðanu og kenndi barn sínu að stela.
12.
Hjón voru á heimferð frá kirkju sinni, og spurði
konan mann sinn að, hvað það væri, sem prestur-
inn hefði átt við í dag, þegar hann hefði nefnt Bel-
sebúb. „Það eru heldri menn og hreppstjórar, er svo
heita,“ segir hann. „Þú ert þá einn Belsebúbbinn, heill-
>n mín!“ segir hún.
I3’
Kerling nokkur bar sig upp fyrir presti sinum eptir
niessu um það, að hann hefði gleymt að útdeila sér
brauðinu, og vildi, að hann bætti sér það með ein-
hverri lítilli þóknun. Prestur var fús til þess og segir
henni að koma með sér; hún gerir það; gefur hann
henni væna svartabrauðsköku, og spyr, hvort hún
sé nú ekki ánægð. „Jú, ójú, blessaðir verið þér, langt
fram yfir það,“ kvað kerling, „eg vildi þér gleymd-
uð því alténd."