Blanda - 01.01.1932, Side 152
146
minn átti góÖan þátt í að hj álpa honum úr þeim vand-
ræÖum, og naut eg þess nú. Hann sagði, að farið
kostaði 2 mörk fyrir hvern mann, sem fluttur yrði
yfir fjörðinn, því það gerðu afbæjamenn. Þá var
ofsarok. Oddur fór með trússin í bátnum og fóru
14 í bátnum yfir fjörðinn, en við Jón, Þorsteinn
og Einar gamli fórum fram fyrir fjörðinn með hest-
ana. Þá gerði eg mér augun ekki ónýt, að skoða
Geirshólma, Helguskarð, Þyrilsnes og þar er Hörð-
ur féll; varð mér starsýnt á sundið, þar er Helga
svarn yfir með börn sín, og rann mér til rifja að
hugsa um kjör hennar þá, þó eg væri ungur gapi.
Við komum að Þyrli og var þá komin skafrennings-
hríð. Einar kvaðst fá þar kaffi, gekk inn óboðinn
og eg á eptir. Þegar inn kom var skuggsýnt, því snjór
lá á gluggum. Stúlka sat í vefstól, leit um öxl sér
og mælti: „Hvort er sem mér sýnist. Er hér kominn
Einar Bjarnason ?“ „Það er,“ mælti karl. Hún mælti:
„Hvað ætlarðu nú að flækjast, bölvaður ferðalangur-
inn?“ Leizt mér nú ekki á samtalið og hypjaði mig
út, og þar rétt á eptir kom karl. Eg brá á spaug og
spurði, hvort farið væri að hitna á katlinum. Hann
sagði, að hér væri ekkert að hafa nema fúkyrði. Fór-
um við nú fyrir fjörðinn og út með honum hinsveg-
ar að Hvítanesi og fengum þar gistingu. Gat bónd-
inn ekki hýst öll hross okkar, urðum við að moka upp
snjóhús fyrir baðstofustafni, og þöktum með við og
reiðingstorfi. Eg hleraði, að Jón félagi minn var að
semja við vinnumann að taka hest sinn í hús, og
drógst hann á það. En er snjóhúsið var nær fullgert
fór eg með Grána minn til vinnumannsins og gekk
eptir loforðinu og lét hann hestinn inn í hlýtt hús.
Þar á eptir kom Jón og gekk eptir því rétta loforði,
en maðurinn varð vondur og sagði, að Jón hefði átt
að gæta þess, að koma strax, því ekki þekkti hann,