Blanda - 01.01.1932, Page 158
152
Sagði hann, a'ð Oddur væri orðinn frávita af ótta um
mig, ókunnugan í drífunni í myrkrinu,, og þegar eg
hitti Odd, faðmaði hann mig af fögnuði. Þar bjó
ekkja með þrem sonum sínum. Fórum við nú að
biðja hana að taka hestinn af okkur, en þar var þvert
nei fyrir, svo eg gugnaði alveg. En Oddur þreyttist
ekki og elti hana í búr, eldhús og fjós, alltaf að biðja
fyrir hestinn og hafði í fylgi með sér yngsta son
hennar. Um morguninn tók hann til aptur og upp-
gafst ekki; var eg hissa á þeirri endingu og þolin-
mæði. Loks var eg kallaður til viðtals og spurður,
hvort eg vildi ganga að því, að borga 5 ríkisdali til
sumarmála og láta svo hestinn vinna fyrir sér vor-
tímann til Jónsmessu, við hæga brúkun og liti þá svo
út, að vel væri ferðafær. Eg játaði þessu fljótt, því
eg sá ekki betri kost. Vorum við þar við spil og gleð-
skap fram á miðjan dag. Þaðan fórum við að Rauð-
ará um kveldið og gistum þar. Er það hið aumasta
býli, sem eg hefi gist á, fullt af sóðaskap og voða
ólykt, svo okkur lá við köfnun. Fórum við opt út
að fá okkur ferskt lopt. Þótti okkur að sjá þaðan til
Reykjavíkur sem alstirndur himinn væri, af ljósum í
gluggunum. Daginn eptir fórum við ofan í Reykja-
vík, gengum við mikið um bæinn og skoðuðum hann
og ofbauð mér húsafjöldinn. Varð mér starsýnt á
dómkirkjuna og stundaklukkuna á henni, og einnig
á vindmylnuna, þvílíkt óskapa ferliki. — Eg hittí
ungdómsvin minn, Pétur Pétursson frá Fremri-Kot-
um í Skagafirði1), tók hann mér tveim höndum og
veitti okkur nóg vín og tóbak. Lánaði hann mér 5
dali handa ekkjunni á Lágafelli, þvi þá var eg orð-
inn peningalaus. Hann tók til geymslu dót okkar fé-
laga. Oddur átti mágkonu i Reykjavik, er Friðrika
1) þ. e. Pétur Pétursson, síðar bæjargjaldkeri.