Blanda - 01.01.1932, Page 250
244
en gaf Oddi tóbakstöluna. Ólafur var mér mjög
góður og lét mig opt vera fyrir ofan sig í rúminu,
þá þeir voru að spila. Var eg þá opt kenndur, er eg
fór þaöan, því eg var vínhneigöur, sem allir bræður
mínir, nema Stefán, hann drakk aldrei, en veitti þó
jafnan vín, gestum sínum og vinum. — Austanmenn
voru sterkir, þó lagöi Oddur þá alla í glímu, því
þeir voru stirðir. Opt hafði eg gaman af að heyra
mismun ýmsra orða, hjá Austanmönnum og Norð-
lendingum, á sama hlut; skrifaði eg þann mismun
upp, að gamni rnínu, sem orðabók. Mér virtist aust-
anmálið vera fullt svo rétt, eptir fornritunum. —-
Ekki var eg sjóhræddur, en við stórfiska var eg
afar smeikur; var og fjöldi mikill af þeim um sjó-
inn; var hlegið að mér fyrir þessa sök. Eitt sinn
rerum við út í Leirusjó og fengum rok á móti heim-
leiðis. Miðaði okkur ekkert umstund.innmeðHólms-
bergi, skammt frá Keflavík. Þá lægði veðrið og náð-
um við með illan leik í Keflavík. Eg var í græn-
lenzkum skinnstakk með hettuna upp af, það var
hákarlamanns sjófat að norðan, er húsbóndi minn
átti og léði mér; hann var rakaður og kaffibrúnn
að lit. Fólkið flykktist utan um mig að skoða stakk-
inn, því þesskonar búningur var þar öllum fyrr
óséður. Þar var einn maður, hár en grannur, skegg-
lítill og skögultenntur, hann spurði mig, hvaðan eg
væri og hvers son. Er hann heyrði það mælti hann:
„Eitt sinn kom eg til föður þíns, sem þá bjó á Silfra-
stöðum, og með mér vinur minn garnall, Einar skáld
Andrésson i Bólu; veitti Eiríkur okkur af rausn og
var kátur. Ber þú kveðju frá báðum þeim; eg heiti
Eyjólfur frá Króki, Þorgeirsson, sem margir kann-
ast við“. — Við tókum salt í Víkinni og börðumst
svo á móti heim; var eg þá orðinn lúinn. Leið svo
fram lengi, að ekki var róið og leiddist mér það-