Blanda - 01.01.1932, Page 261
255
hugði, aS hann mundi berja mig og mest fyrir þaö,
að eg nefndi hann flónskan í vísunni (en Eirík-
ur var vel greindur maSur en örgeöja). LögSum
viS nú eptir Kaldadal og þótti mér hann langur.
En er viS komum ofan á SkúlaskeiS, blasti viS
okkur Kalmanstunga og þar suSurfrá afarstórt
landflæmi. Var mér sagt, aS í fornöld hefSi þar
veriS margir bæir, sem nú er hraun og eySisand-
ar uppblásnir. Héldum viS um kveldiS aS Húsa-
felli og fengum þar gistingu. Þá bjó þar Þorsteinn
Jakobsson, Snorrasonar prests, er þar var lengi.
Þorsteinn var, aS mig minnir, vel meSalmaSur á
hæS, en afar þreklegur; hjá honum fengum viS
góSar viStökur. Um morguninn gekk bóndi á veg
*ueS okkur og gengum viS hjá kvíum, þar sem
stúlkur voru aS mjalta ær, allmargar. Þar lá viS
kvíagarSinn hella, hiS mesta bákn. Bóndi mælti
viS okkur: „Þessi kona býSur gestum faSmlög,
aS lypta sér frá jörSu.“ Sveinn svaraSi og glotti
viS: „Hún má ekki mig sjá, eSa eg hana, til þessa.“
Bóndi mælti: „Afi minn bar helluna langt ofan úr
fjalli og segja sumir, aS hann hvíldi sig aldrei meS
hana, þá var hann um sjötugt, og reyndi hann afl
§festa sinna á hellunni." Fannst okkur mikiS til um
þrek Snorra prests. — Þessa sömu nótt kom
IndriSi og tjaldaSi hjá farangri okkar. En er viS
hittumst, var hann fullur meS úlfúS og hroka
viS mig, lýsti mig svikara viS sig og kvaS eg
skyldi ekki hafa tjaldrúm hjá honum. Eg reidd-
>st, en talaSi fátt, sagSi þó, aS eg mundi varla troSa
hann um tær í hans tjaldi. Sveinn sagSi honum
alla orsök þessa máls. LögSum viS nú af staS
°g er viS komum á móts viS Surtshelli, langaSi
til aS sjá hann. Ólafur bauS aS teyma hesta
nnna. Þá teymdu allir hesta sína, en ráku ekki.