Eimreiðin - 01.01.1937, Síða 135

e1MI1EIÐJN
RITSJÁ
121
ti*kst honum stunduin að skapa hið fullkonina i sinni röð, sbr. kvieðið
íie,J!ljur. Kn Kjartan á lika til aðra strengi á hörpu sinni, t. d. streng
l'ins bliða saknaðar, sem bernskuminningarnar liafa í för með sér, sjá
*• '*■ liið gull-fallega kvæði Ilirðing. og loks vrkir hann iangt, sögulegt
kv"'öi um Ásgrím Hellnaprest (Aning), sem sómir sér mjög vel.
Kjartan er nú orðinn full-Ileygur listamaður, sem ski]iar með heiðri
Sl,t sérstaka sæti á skáldaþingi jslendinga, og má vænta góðs af honum
fiainvegis. Hann stælir engan, er sjálfum sér likur og hreyfir einluim ])á
strengíj sem liafa ef til vill hljómað of sjaldan meðal islenzkra skálda.
JitL'ob Jóh. Smúri.
1 I'-lin Siiiurðunlútlir: KV.IiÐI. Reykjavik 1936. Kélagsprentsmiðjan.
að er enginn nýgrieðingsbher á þessari bók. Ilér er ekkert fálm, engin
*e>t, við að finna hugsunum sinum form, sem þeim hæfi. Hið létta lipra
l<>rm fellur að efninu eins og lianzki að liönd. Hér finnast hugsanir
K°iui, sem liefur þroskast í gegnum raunir og sjúkleika, en ávalt borið
'"'tiiðið hátt og ekki látið bugast, - skákllegar hugsanir, sem koma sum-
eins og Grétar Fells segir í hlýlegum og sönnum formálsorðum að
*tókinni, likt og yndisleg börn hoppandi og hlæjandi upp i fangið á les-
andanuni, »en önnur koma með tár í auga«. Inrijjegur og heitur bher
•'ndar um alla bókina, ásamt þeim krafti, sem »ei vill ærslast liátt né
k'artau.
At einstökum
Iu',slæðingsckkjan
Ustu i bókinni.
góðkvæðum má t. d. nefna I njiril, l.jú/i lihnar-iunli,
og ýms tækifæriskvæðin, sem eru með þeim snjöll-
blin Sigurðardóttir
Jekk meðal íslenzkra
hefur með
skáldkvenna
þessari bók rutt sér til rúms á fremsta
og skipar þann sess með sóma.
Jakob Júh. Smiíri.
þ 0sc,,r Clmmcn. SÖGI R AF SNÆFKKKSNKSI. (Uókav. Guðm. Gamalielss.)
etta er styzt sagt skemtileg bók. Sögurnar eru vel sagðar, persönurnar,
111 þær lýsa, einkennilegar og hugþekkar og það nálægar nútimanum og
nruleikanum, að við látum okkur varða meir um þær en ef þær væru
. ®Sari eða þjóðsagnakendar. Höf. er rýninn fróðleiksmaður og bvggir á
k°ðum gögnum, þar sem eigin kynni hans ná ekki til. Hann fer svo
"Júkum höndum um persónur sínar, að lesandinn fer að unna þeim með
^ úni. Hið eina, sem mætti finna að, er það, að hann sé jafnvel af mjúk-
vCntur við þær, svo að hann sé varla hlutlaus. Mér virðist t. d. óþarfa-
e]-í' lrn' '“ta ckk' “('ínnu Sigriði« heita réttu nafni; lýsing hennar er
" a ncinn hátt niðrandi, enda er þar ágætlega farið með nokkuð
Vandasamt efni.
^■i frágangur er góður og málið létt og lipurt. Má þó finna að því
^aniiæmi, að Thorlaciusar-nafnið er ýmist notað beygt eða óbeygt. það
(bl. 'entu'c8ast beygt (eins og vera ber) en þó óbevgt bæði í eignarfalli
1 s- *34, 155) og þágufalli (bls. 14S, 1(50). Á. Á.