Morgunn - 01.12.1923, Qupperneq 13

MORGUNN
loð
IV. Við jaröarfarir.
Við jarðarfarir hefi eg líka oft séð margt afar einkenni-
legt — oft þann, sem verið er að jarða, og fylgjast þeir þá
stundum með, rétt eins og þeir væru hér.
Einu sinni hefi eg séð einn ungan mann gera tilraun
til að bera ldstuna með líkmönnunum út úr kirkjunni.
Öðru sinni var það við jarðarför, aS kona, sem þá var
verið að jarða, tekur til að gera krossmark fyrir ættfólki
sínu og yfir kistunni. Þá kemur hún til konu, sem hjá mér
sat, og fer að krossa hana. Sama gerði hún uppi í kirkju-
garði, þegar veriti var að láta kistuna ofan í gröfina Mér
virtist sem maöurinn hennar, sein líka var látinn, vildi halda
aftur af henni, eins og liann skildi ekki, hvaö þetta ætti að
þýða. En hún gerði þessi krossmörk af mestu ákefð.
Konan, sein lijá mér hafði setið í kirkjunni, og maður
hennar, urðu mér sainferða frá gröfinni. Þau segja þá við
mig: „Jæja, hvað sástu nú?“ Þá segi eg: „Ja, það var nú
nokkuð einkennilegt,“ og segi þeim, livað eg hafði séð. Kon-
an segir, að þetta sé merkilegt. Framliðna konan, sem verið
var að jarða, hafði gert ráð fyrir því, áður en hún dó, að
eg yrði spurð, hvort eg sæi nokkuð við sína jarðarför, og sagt
konunni, sem nú var mér samferða, og var vinkona hennar,
að hún ætlaði að sýna krossmark, ef hún gæti það. Ekki hafði
eg hugmynd um, að konan hafði gert ráð fyrir, að eg yrði
spurð, hvort eg sæi nokkuð, fyr en á leiðinni frá gröfinni.
Rétt er að geta þess, að framliðna konan hafði gert ráð
fyrir, að gera meira en sýna krossmarkið, liafa þetta merki
frá sér tvöfalt. Eg sá að eins krossmörkin. En skynsamlegt
virðist mér að' ætla, að konan hafi verið að efna loforð sitt,
þó að henni tækist þá ekki að efna það nema hálft. Því að
aldrei hefi eg endranær séð þetta atferli framliðins manns við
jarðarför sína, hvorki fyr né síðar.
V. Hjá veikum mönnum.
Eg hefi oft verið yfir veiku fólki og oft séð fólk deyja.
Venjulega er það afaralvarlegt. En þó oft vndislegt að sjá,