Morgunn - 01.12.1923, Qupperneq 93

MORGUNN
219
ist það langt um meira, áður en lífitS slitnaSi af því. Hörmu-
legast var að vera ef til vill völd að þessu sjálf. Hún minnist
þess, hve sumir voru kaldir og hluttelaiingarsnauðir. Ilenni
fanst jaínvel ískaldur gustui’ standa af líkræðunni og sálma-
söngnum. Þó fanst henni taka út yfir alt, þegar iiún var tekin
með valdi og sett í söðulinn og hótað að binda hana, ef liún
sýndi mótþróa. Svo var hún flutt burt úr átthöguin sínum, og
hvað henni hafði sárnað, að þeir gátu elt hana uppi, þegar
hún hafði sloppið úr söðlinum og fengið von um að lcomast
aftui’ heim. Hún minnist þess ineð innilegri þakklátsemi, ;ið
þetta er alt liðið hjá. En þó finnur liún, að him muni aldrei
geta orðið ánægð, fyr en hún fengi að vita, hvernig börnunum
sínum liöi. Hana hafði svo oft dreymt, að þau luemu til sín
og kvörtuðu um að þeim liði illa og væri kalt.
Þá fanst henni drauminaðurinn hennar standa hjá sér.
Hún finnur, að hann les í huga hennar alt, sem hún hefir hugs-
að. Hann söng þá sálinana 207 og 208. ltöddin var svo mild
og sálmarnir eiga svo nákvæmlega vi'S ástand hennar, að hún
fyllist auðmýkt og bænarhug. Hún biSur hann að miskunna sér
og lofa sér að vera hjá börnunum sínum, þegar hún deyr. Hún
biður hann að lofa sér að vita, hvernig börnunum iíði. Þá
finst henni tár hrynja af augum hans ofan á liendurnar á
sér. Ifún verður hrædd uin að hafa móðgað hann. Þá snýr hann
sér að henni og segir: „Veizt þú ekki enn, livað guðs miskunn
er mikil? Teldu neðri blöðin á blóminu þínu.“ Ilún telur
blöðin, þau eru 3, eins og börnin hennar. Þá fanst henni hún
fyllast enn meiri auðmýkt og lotningu. Þá syngur hann sálm-
ana 391 og 392. Henni fanst, hvert atriði í þeim eiga við ástand
sitt, og alt verða sér til óumræðilegrar huggunar. Hann seg-
ir henni að saka ekki sjálfa sig um dautSa barnanna. Ilann
segist sjálfur hafa ákveöið, að þau dæju, svo að ekld þyrfti
að hrekja þau frá henni, því að það mundi hafa orðið henni
um megn.
Draumar Maríu voru margir. Á liverri nóttu dreymdi
hana sömu veruna. Þeir voru þó svo líkir hver öðrum. að óþarÞ
virðist að rita þá alla.