Morgunn - 01.12.1932, Qupperneq 39

M 0 11 G U N N
165
sonur hans hefði verið á ferð um Uýzkaland, þegar ófriðn-
um laust á, og hefði verið settur þar í varðhald. Þessi
staðfesting á öllu því, sem frændi minn hafði sag't okkur
með borðinu, var hin merkilegasta, og eg sendi ekkjunni
tafarlaust frásögnina um það, sem gerst hafði á fund-
inum ásamt undirskriftunum.
,,En hvað hún verður glöð, þegar hún fær að vita,
að hann hafi þegar gert ráðstafanir til þess að gera vart
við sig og sýna kærleik sinn og áhuga á velferð okkar
allra“, sagði eg við sjálfa mig. En þar skjátlaðist mér.
Konan skrifaði mér annað bréf og kvaðst vona að eg
mintist aldrei framar á þetta mál, og að eg væri ekki að
ónáða frænda minn, heldur fengi hann að hvílast í friði
fyrir mér. Eg sá að það var vonlaust að skýra það fyrir
henni, að eg hefði ekki „ónáðað“ hann. Það var hann,
sem hafði ,,ónáðað“ mig, og gert það af hinni mestu ein-
beitni. Og mjög vænt þótti mér um, að hann hafði gert, það.
Við fyrsta tækifæri sagði eg honum rólega, hvað kon-
an hans hefði sagt (sennilega vissi hann það), og að eg
gæti ekki sent henni fleiri skeyti frá honum. Hann sagð-
ist skilja það, og að hann væri vel ánægður; hálft í hvoru
hefði hann við þessu búist; en við og við mundi hann
gera vart við sig hjá mér“.
II.
Eg ætla nú að segja dálítið frá þeirri sannanakeðju,
sem ofin var utan um þau afskifti, er Mrs. Leonard hafði
af föður sínum. Hann virðist hafa verið nokkur vand-
ræðamaður. Hann hafði komist í fjárþrot og þeir örðug-
leikar höfðu haft þau áhrif á hann, að hann virtist missa
alla ábyrgðartilfinningu.
Gladys var eftirlætisbarn hans og henni þótti vænt
um hann. Lesendanum skilst svo, sem í raun og veru
hafi henni þótt ánægjulegra að vera með honum en
uióður sinni. En hjónin urðu að skilja, og henni fanst
skylda sín að vera með móður sinni og henni til aðstoð-