Morgunn - 01.12.1932, Síða 51

IORGUNN
177
geltinu að dæma, var hann í miklu meiri geðshræringu
út af þessu en jafnvel framliðnu mennirnir voru. Þeir
létu allir í Ijós gleði sína út af því að geta sýnt sig vin-
um sínum á jörðunni í áþreifanlegri mynd, en við viss-
um, að þeir voru hræddari um það, hvernig þeim tæk-
ist, en litli hundurinn. Eigandi hundsins sat næst mann-
inum mínum, og þegar hundurinn hljóp til hennar, lagði
hann framfæturna upp á hnén á henni og með aftur-
fótunum stóð hann á öðrum fæti mannsins míns. Hann
sagði okkur á eftir, að þunginn hefði verið álíka og af
þess konar jarðneskum hundi. Það vildi svo til, að við
áttum um þetta leyti sams konar hund, sem oft stóð
á fótunum á okkur til þess að klifra upp á hnén á okkur.
Fáeinum mínútum síðar kom annar líkamningur
til fundarkonu, nokkuð frá mér vinstra megin. Eg gat
ekki séð hann nema frá hliðinni, en af ljósmynd. sem
eg hafði séð af honum, þekti eg, að þetta var maður
konunnar. Eg tók eftir því, að hann var í fremur gam-
altízkulegum fötum — svörtum frakka, með mjög breitt,
hvítt stint brjóst, niðurliggjandi kraga og svart háls-
bindi. —
Konan, sem sat næst mér hægramegin, hnipti í mig
og hvíslaði: ,,Líttu á, þetta er alls ekki neinn framlið-
inn maður; það er miðillinn í nýjum búningi. Eg þekki
frakkann hans að aftan og kragann líka. Skeggið,
skyrtubrjóstið og svarti frakkinn hefir að eins verið
hengt framan á hann“.
Hún stagaðist á þessu, og það olli mér óróleika. Eg
bað um það í hljóði, að einhverju ljósi yrði varpað yfir
málið, því að mér fanst sjálfri, að bakið á frakkanum
væri ólíkt því, sem hann var að framan. Bænheyrslan
kom skyndilega og óvænt.
Líkamningurinn hvarf, og í hans stað kom Abdullah
aftur. Hann stóð beint fyrir framan mig og leit á mig
rannsóknar augum.
Eg fann, að hann vildi segja mér eða sýna mér
12