Morgunn - 01.12.1932, Qupperneq 52

178
M 0 R G U N N
eitthvað, svo að eg slepti ekki augunum af honum. Hann
gekk hægt yfir herbergið, að horninu á móti mér, þar
sem miðillinn lá aftur á bak í stól, í djúpu sambands-
ástandi. Líkamningurinn lyfti þá upp ,,töflunum“ og
sýndi okkur sjálfan sig og miðilinn — hlið við hlið!
Hvað eg varð fegin, og hvað mér létti!
Því miður dró bráðlega að fundarlokum. Eg held,.
að það hafi verið að kenna því örðuga loftslagi, sem
myndast hafði við efasemdir mínar og hinnar fundar-
konunnar, að fundurinn endaði snögglega, fyr en venja
var til. Eg var á mörgum fundum hjá miðlinum þar á
eftir, og komst þá að því, að þessi fundarlok voru ó-
venjuleg. En mikið hafði gerst, sem var mörgum okk-
ar opinberun. Miðillinn var hræðilega örmagna, og svo
fer æfinlega, þegar skilyrðin verða örðug á fundunum.
Þegar skilyrðin voru að öllu leyti góð — bjart þur-
viðri, sem er svo mikilvægt fyrir fysisku fyrirbrigðin —
og fundarmenn voru reyndir og samúðarríkir, virtist
miðillinn þreytast lítið eða ekkert. Einu sinni var eg á
fundi með sama miðlinum, með að eins þrem vinum
mínum, svo að við vorum alls fimm. Þá skall á þrumu-
veður, meðan á fundinum stóð.
Eg get fullyrt það, að þrumuveðrið úti var sem ekk-
ert í samanburði við þrumuveðrið inni í herberginu. Það
var voðalegt. Herbergið og fundarmenn lýstust af stór-
um, glampandi ljósbreiðum, og rafmagnsáhrifin voru
svo alvarleg, að eg fann, að ykjust þau, mundum við
týna lífinu.
Aðalstjórnandi miðilsins tók skyndilega til máls,
þegar ofurlítið hlé varð á þessum ,,flugeldum“, og sagði
með ákefð og nokkuð reiðilega: „Sleppið þið höndun-
um hvert á öðru og slítið fundinum tafarlaust. Sjáið þið
ekki, að þið eruð að mynda rafvirki? Þetta er afar
hættulegt. Slítið fundinum undir eins“.
Við gerðum það. Miðlinum leið aumkunarlega illa.