Morgunn - 01.12.1932, Side 81

M 0 R G U N N
207
Eg lyfti upp augnalokunum. Augun voru hvít,
sloknuð, bærðust ekkert, þegar blysið var borið að þeim.
Eg- lyfti upp handleggnum. Hann datt niður magnlaus,
stirður eins og handleggur á líki. Eg lyfti upp fætinum.
Arangurinn var sá sami. Eg stakk títuprjón inn í hold-
ið. Vöðvarnir drógust ekkert saman. Við munnvikin
vottaði fyrir hvítri froðu. Ekki varð fundið, að hjartað
bærðist neitt. Ngema svaf.
Eg vakti alla nóttina hjá honum. Ekkert lífsmerki
kom, engin hreyfing, enginn andardráttur.
Um kl. 8 um morguninn fór Ngema ofurlítið að
rumskast.
Eg athugaði hann vandlega. Smámsaman fór líf
að færast í hann; hreyfingar fóru að koma, fyrst
krampalcendar, og hættu svo.
Ngema lyfti sér upp af trérúminu, þar sem hann
hafði legið endilangur, leit á mig ringlaður, eins og
hann vildi spyrja, hvað eg væri að gera þarna. Þá ránk-
aði hann við sér.
,,Ó“, sagði hann. ,,Hvað eg er þreyttur!“
„Jæja, það er þessi fræga ferð — þú sér, að ekki
hefir þér tekist að fara hana?“
,,Hvað? Ekki tekist? Hvað ertu að segja?“
„Varstu í nótt á Zemvi-hásléttunni? “
„Víst var eg það. Ó! Það hentar ekki vel að láta
það undir höfuð leggjast, sem meistarinn býður“.
„Og hvað gerðist?“
Ngema þagði, en að lokum svaraði hann:
„Við vorum margir viðstaddir. Við skemtum okk-
ur vel“.
Meira gat eg ekki heyrt.
„Og erindið mitt? Þú hefir rekið það? Þú sagð-
ú’ Esaba þetta?“
„Víst gerði eg það“.
„Þú talaðir við hann í nótt?“