Morgunn - 01.06.1935, Qupperneq 56

50
MOR6UNN
kunna, og gerði mér yfir höfuð alt sem hann gat til bölv-
unar. Þegar búið var að tjalda og fylgdarmaður okkar
hafði lokið við að framreiða kvöldverð, fann eg til all-
verulegs lasleika, sem fór versnandi með kvöldinu. Eg var
ennþá ver við honum búinn sökum þess, að sár, er eg
hafði fengið fyrir nokkuru, var ekki fyllilega batnað, og
gerði það útlitið ískyggilegra fyrir mig. Næsta dag gat eg
ekki farið á fætur, og um hádegisbilið færðist einhvers-
konar sljóleikaástand yfir mig. Um kvöldið var ástand mitt
orðið þannig, að Halliday félagi minn bjóst við dauða mín-
um á hverri stundu, svo eg viðhafi hans eigin orð. Leið-
sögumaður okkar, sem hafði verið önnum kafinn við a5
skera kalgreinar af nokkrum runnum þar í grend, kom heim
um sólsetur. Hann þreifaði á slagæðinni á mér og hlust-
aði á hjartaslögin. Án þess að segja eitt orð, steig hann-
á bak einum úlfaldanum og hvarf að vörmu spori sýnum
út í kvöldhúmið.
Hér um bil að klukkustund liðinni kom hann aftur, og
hafði þá með sér gamlan Araba og konu hans. Eg hafði
nú að vísu fengið meðvitund, en mér var ómögulegt að
hreyfa legg eða lið; telja læknar slíkt ástand einatt vera
undanfara dauðans. Gamla konan, sem kom inn í tjaldið
til mín, líktist, held eg, einna mest henni Gagool gömlu,
er Rider Haggard sýnir oss í sögu sinni »Námar Saló-
mons«; eg heyrði aðeins óm af samræðum Arabanna úti
fyrir. Óðara en hún var komin inn, kveikti hún tvö bál,
(eg skal geta þess, að tjaldið var stórt), annað minna, en
hitt stærra. í minni eldinum brendi hún einhverju efni, sem
gaf frá sér óþægilega lykt. Þessu næst stráði hún ein-
hverju ilmefni yfir glæðurnar. Þegar eldurinn virtist ekki
vera orðinn nema öskuhrúga, þá tók hún upp leðurflösku
og helti úr henni gulgráum vökva ofan i öskuna. Þessu
næst hrærði hún þessu saman, og tók því næst til að
hnoða það í deig. Meðan á þessu stóð, tautaði hún eitt-
hvað fyrir munni sér. Nú reis hún á fætur og kom að
rúmi mínu; hún kraup á kné við rúmstokkinn, tók upp-
J