Morgunn - 01.06.1935, Qupperneq 80

74
MOEGUNN
endur eru oft fleiri á slíkum stöðum heldur en þeir sýni-
legu. Með öðrum orðum: Oss jarðarbúum er í lófa lag-
ið að tefja eða flýta fyrir þroska framliðinna manna, og
gerum það sennilega altaf ósjálfrátt að meira eða minna
leyti. Sannleikurinn er sá, að með öllu voru lífi erum vér
altaf að stofna til áhrifasambanda, sem vér vitum ekki
hve langt eða vítt kunna að ná. En af öllu þessu ætti það
að vera sæmilega ljóst, að samkomur, sem sérstaklega eru
helgaðar sambandinu við annan heim, ættu, ef alt er í
lagi, að geta flýtt fyrir þroska hinna framliðnu, en þær
geta vitanlega líka tafið fyrir þroska þeirra. Á miðilsfundi
ekki alls fyrir löngu komst framliðinn maður svo að orði:
»Heimur vor getur gert mikið fyrir yðar heim, en heimur
yðar getur lika gert mikið fyrir vorn heim«. Eg hygg, að
þetta sé sannmæli.
Eg vil að lokum vara við tvenskonar afstöðu til ann-
ars heims og framliðinna manna, og eru báðar þær af-
stöður að mínum dómi rangar. Önnur afstaðan kemur fram
í því, að litið er á framliðna menn sem einskonar æðri
verur, og á öll orð þeirra og ummæli sem einskonar vé-
fréttir eða guðspjöll. Hin afstaðan kemur fram í einskonar
fælni eða stygð, sem veldur því, að menn vilja hvergi
nærri koma miðilsfundum, alveg eins og »dauðir« menn,
sem svo eru nefndir, séu eitthvað óttalegri heldur en hin-
ir, sem kallaðir eru »lifandi«. Hér er um tvenskonar öfgar
að ræða. Heimarnir tveir, hinn sýnilegi og hinn ósýnilegi,
eru í raun og veru einn heimur. Það eru aðeins ófullkom-
in skynfæri, sem valda því, að talað er um þá sem tvo
heima. Dauður maður er »einn af oss«, — þátttakandi í
sömu lífsuppsprettu sem vér, þegn hins sama mikla ríkis.
Hann hefir aðeins skift um búning. Vér skulum rétta hon-
um bróðurhönd yfir landamærin, en hvorki tigna hann né
óttast hann.