Morgunn - 01.06.1941, Blaðsíða 63

MORGUNN
55
ber kom þá og akrarnir stóðu eins og ég hafði séð þá, rætt-
ist allt nákvæmlega eins og ég hafði sagt fyrir.
Þetta er aðeins eitt dæmi af mörgum, sem ég gæti sagt
um það, að tíminn er mér sýndur í táknmyndum, og enda
þótt táknið reynist nákvæmlega rétt, rætist forspáin
oft ekki fyrr en ári, eða árum síðar en búizt var við.
Fólk undrast oft á tíðum, að hinir framliðnu skuli
þurfa að nota táknmyndir til þess að koma orðsendingum
sínum fram, þar sem svo miklu auðveldara sé að nota dul-
heyrnarhæfileikann hjá þeim miðlum, sem hafa hann. Sú
leið sé miklu öruggari, því að táknin séu oft misskilin.
Ég held að skýringin kunni að vera sú, að sumum önd-
unum sé auðveldara að þrýsta hugrænni mynd inn í huga
miðilsins, en að framleiða hljóðöldur, og auk þess kann
dulskyggnihæfileikinn í það sinnið að vera móttækilegri
en dulheyrnarhæfileikinn. Þannig er það hugsanlegt, að
samstiliing hins framliðna og miðilsins ráði um það öllu,
hvor aðferðin er notuð, táknmyndin eða orðin.
Hvað við víkur ónákvæmninni eða skeklcjunum í tíma-
talinu, verðum vér stöðugt að hafa það í huga, að sam-
bandsmaðurinn hinum megin frá og móttakandinn hérna
megin starfa hvor frá sínu tilverusviði, sem eru að ýmsu
ólík, og að miðillinn hugsar vitanlega og túlkar í jarð-
neskum hugtökum það, sem andinn kann að vera að reyna
að gera oss skiljanlegt og er fyrir utan þekking vora á
tíma og rúmi.
Því meiri reynslu, sem maður hefir í sálrænu starfi,
þeim mun betur skilur maður, hve fíngerðir og viðkvæm-
ir eru farvegirnir fyrir sambandið miili hins sýnilega og
hins ósýnilega, og hve undursamlegt það í rauninni er, að
oss skuli þó hafa tekizt að ná þeim sönnunum, sem vér höf-
um náð. Vér getum ekki meira gert, en að aðeins að snerta
útgarða hinnar undursamlegu „nýju veraldar“, og vera
bakklát fyrir þá vissu, að ástvinir vorir lifa og geta ein-
stöku sinnum brúað djúpið milli sinnar veraldar og vorr-