Saga - 1964, Qupperneq 162

154
SIGFÚS HAUKUR ANDRÉSSON
an eftir þá miklu hjálp, sem hann varð aðnjótandi árið
1799, urðu þau harðindi, sem skýrt hefir verið frá hér að
framan, ásamt skiptapanum á Húsavíkurhöfn árið 1800,
til þess að gera þær vonir að engu. Slík óáran kom nefni-
lega mjög illa niður á kaupmönnum, sem fengu þá miklu
minna af útflutningsvörum hjá landsmönnum og komust
vart hjá því að veita meiri vörulán en ella, og borguðust
þau oft seint og illa. Annars benda miklar líkur til þess,
að aðstaða Hansteens hafi þá þegar verið orðin svo von-
laus, að þessi hjálp hefði ekki nægt honum, þótt vel hefði
árað.
Eins og fyrr segir, taldist lán það, er hann fékk vorið
1799, nema 9700 ríkisdölum, og af því átti hann að greiða
1000 ríkisdala afborgun árlega næstu 4 árin ásamt 4%
ársvöxtum, en öllum afborgunum af eldri skuldum var
slegið á frest jafnlengi. Fyrstu 1000 ríkisdala afborgun-
ina átti hann að inna af hendi í árslok 1799, en varð að
fá frest á því um sinn. Fleiri afborganir gat hann svo
aldrei greitt, og vorið 1802 bað hann ekki einungis um
áframhaldandi greiðslufrest, heldur og um 8000 ríkisdali
að láni til þess að geta fermt skip sitt til íslands.
Sölunefnd var enn tilleiðanleg að hjálpa Hansteen, en
setti meðal annars það skilyrði, að á komandi sumri yrði
hann að útvega skýrslu, staðfesta af sýslumanni, um
eignir sínar á Húsavík og verðmæti þeirra. Taldi sölu-
nefnd heppilegast, að hann bæði sýslumanninn um þetta
sjálfur, þar eð það vekti miklu meiri athygli í héraðinu,
ef hún gerði það, en ekki vildi hún rýra á þann hátt
traust íslendinga á verzlun hans. [svo!]. En Hansteen
reyndist þá hafa eignaskýrslu við hendina, sem nefndin
áleit fullnægjandi, og mælti hún nú ennþá einu sinni með
greiðslufresti og lánveitingu honum til handa. Rökin voru
í aðalatriðum hin sömu og áður, nefnilega að Hansteen
ætti ekki sjálfur sök á erfiðleikum þeim, er að honum
steðjuðu, heldur væri fátækt, óhöppum og óáran um að
kenna og íbúarnir myndu líða skort, ef hann gæti ekki