Íslenskt mál og almenn málfræði - 01.01.1996, Síða 236

234
Orð og orðfrœði
Þótt það sé vissulega ánægjulegt að ná langþráðu takmarki, þá efa
ég að ég hefði ráðist í þetta verk hefði mig órað fyrir hvað það átti eft-
ir að kosta og hve óhemjuvandasamt og flókið mál það mundi reynast.
En í þessu er einmitt fólginn einn helsti vandi orðabókargerðar: Eng-
inn skilur til hlítar hvers konar stritvinna hún er fyrr en eftir áralang-
an róður. Og þess vegna hættir þeim sem aldrei hafa snert við mark-
tækri orðabókargerð að vanmeta það starf sem unnið er af natni og
samviskusemi á þessu sviði (sbr. Berkov o. fl. 1996 og Helga Haralds-
son 1997b).
í þessu sambandi er freistandi að vitna í það sem Aleksandr heitinn
Isacenko reit 1976 í bréfi til próf. Siri Sverdrup Lunden (með hennar
leyfi):
„Dear Siri: ...
I wanted to write to you on behalf of the Ordbook. PLEASE, Siri,
keep away from dictionaries! I have written several and I know that:
(a) they take all your time and all your nerves (sleepless nights are
guaranteed for years);
(b) [they] are always ‘bad’, unsatisfactory (why didn’t they include
the word ‘tararabumdija’?);
(c) they never come to an end — you must consider 5-8 years.
(d) Dictionaries are not considered ‘scientific’ publications and
nobody is going to elect you into the Academy ‘just’ for a dic-
tionary.
(e) nobody will ever say 'Thank you for your dictionary’ — this is
frustrating.
And
(f) dictionary writers (so-called lexicographers) tend to become
humourless with time.
I am absolutely serious. It is simply not economical to occupy a
scholar like you with dictionaries ... Duae res longum sunt difficilli-
mae: grammaticam scribere et dictionarium.“
Það er auðsætt að verkefni af þessu tagi krefjast svo mikils peninga-
legs og skipulagslegs bakhjarls að það er ekki á færi nema öflugustu
forlaga að fjármagna slík verk. Þegar það er haft í huga hve mikilvæg
þessi starfsemi er fyrir þekkingarstig velflestra landsmanna, starfs-