Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1939, Síða 87

60
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
við ætluðum okkur að toyggja brú
til bæjanna okkar heima.
Við ætluðum okkur að byggja brú,
sem bæri á milli stranda,
og gengjum við alein, eg og þú,
til ónumdra sólskinslanda.
En aldrei varð hún bygð sú brú,
og bömin er hætt að dreyma.
Eg er á flótta, en fangi þú
í firðinum þínum heima.
n.
A gatnamótum myrkurs og dags
við mættumst í hinsta sinni.
í>að anót var mér gjöf, sem þú gleymdir
strax,
en geymi eg enn í minni.
I rödd þinni sumarið söng og hló,
úr sólákini voru þín klæði,
en min voru úr haustsins húmi og ró
og hélu að öðrum þræði.
Og þú varst í fylgd með sumri og sól
til suðursins hiýju geima,
en eg fór með nótt að norðurpól,
í nepjunni á eg heima.
Og þótt mér verði þar alt að is,
hver ósk og von og minning,
eitt á eg þó, sem aldrei frýs,
það er þessi forna kynning.
IV.
Mann fer þá einnig að gruna, að
það skáldið, sem isvona yrkir, þegar
hann slær á strengi alvöru og hinna
dýpstu tilfinninga, muni ekki verða
skotaskuld úr því, að fara jafn hög-
um höndum um önnur meiriháttar
viðfangsefni. Það hefir líka komið
á daginn. f kvæðum þeim, sem Örn
Arnarson hefir látið frá sér fara
síðan bók hans kom ú-t, hefir löngum
farið saman snilld í orðavali og
braghætti, samanþjöppuð hugsun og
þung undiralda djúpstæðra tilfinn-
inga, hvort sem þær hafa brotist
fram í kaldhæðni eða samúðarrík-
um Jífsmyndum.
í kvæðinu “Reimt er enn” (Al-
þýðublaðið 1936) kveður skáldið upp
þungan dóm yfir sjálfum sér — og
jafnhliða yfir öllum mannanna
börnum, því að hvert af oss hefir
eigi einhverntíma og að einhverju
leyti orðið sekt um hin sömu lögbnot
við sannleikann og iífið sjálft. Það
er í smærra stíl og með nokkuð
öðrum hætti krufið -til mergjar svip-
að efni og Henrik Ibsen tekur til
meðferðar í leikriti sínu Afturgöng-
urnar:
Reimt er ennþá eins og forðum,
afturgöngur læðast hljótt,
slys og glöp í æði og orðum
að mér sækja dag og nótt.
Litla hvild má þreyttur þiggja.
Það er illra drauma sök,
eins og mara á mér liggja
undanbrögð og login röík.
Inst í fylgsnum hugar heima,
hræðilegan grun eg el:
Eins og vofu sé eg sveima
sannleik er eg þagði í hel.
óróleikinn æsir taugar
eitri mengar vöku og blund—
vanefnd loforð verða draugar
villa um mig hverja stund.
Reynslan breytir sýn og sinni
—sá eg færra þá en nú,
er eg hló í heimsku minni
að hindurvitna- og drauga-trú.
Kvæðið “Amma kvað” (Les-b.
Morgunbl. 13. des. 1936) er með
sama snilldarhandbragði, en með