Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1945, Blaðsíða 109

SÁRFÆTTIR MENN
87
Vltlaust og meiningarlaust handa les-
eildum blaðsins, til að þóknast rit-
stjóranum og á skrifstofuna varð hún
að komast fyrir kvöldið.
Ált í einu heyrði hann álengdar
hvellar, skerandi raddir blaðadrengja,
en brátt færðust þær nær, svo hann
heyrði orðaskil. Drengirnir hrópuðu
hástöfum:
Morð! Morð! Fréttir um morðið
* nótt! Margir drepnir! Morð!
Morð!”
h'ólkið þusti út úr húsunum og
keypti blöðin. Strákarnir voru heitir
hlaupunum og ákafanum, glaðir
yfir sölunni, sem var mikil. Þeir
héldu sína leið; æstir og öskrandi
v°rubjóðar. Framsíða blaðsins var
°h prýdd með myndum af glæpa-
’nönnum og því, sem þeir höfðu skilið
*'ftir í slóð sinni. En foringjar þeirra
Öfðu sloppið og Arnold flaug í hug,
v°rt þeir og þeirra líkar mundu ekki
Vera einhverskonar hetjur í augum
einhverra þeirra drengja, sem vönd-
Ust þessum fréttum eins og algengum
viðburðum víðsvegar um landið. Dag-
^jöðin voru fyrst og fremst frétta-
°ð. Allar fréttir voru vatn á þeirra
^Hu. En voru ekki fréttir af þess-
Sri tegund gerðar full áberandi? Nú
afði hann efni í fyrirtaks blaða-
^rein, ádeilu á ábyrgðarleysi dag-
a anna gagnvart æsku landsins.
°num hafði oft verið núið því um
lr> að hann væri óreglusamur,
jgt.r ^ aila ábyrgðartilfinningu og
bl * S.Cr a sama standa um skoðanir
a sinS- ÞJú ætlaði hann að sýna
hefðb°ð-UrUm SÍnum það’ að hann
só * nhveðnar skoðanir og bæri
ma hlaðsins fyrir brjósti.
hini þessa grein Arnolds hafði orð-
ið sú snerra, að hann hafði sagt upp
vinnunni og það voru meiri undrin að
hann hafði ekki sagt fyr skilið við
þennan andlega þrældóm, en “Sann-
frjáls maður velur vont, verra til að
forðast”. Eitthvað varð hann að hafa
til að lifa á, og þótt vinir hans hefðu
stundum hlaupið undir bagga með
honum, þegar honum lá á, var hann
ekki neinum skuldugur nema gamla
íslendingnum. Og hann var sá eini,
sem hann hafði sagt frá því að hann
væri að skrifa bók, því þótt hann
væri ekki byrjaður á því að rita hana,
þá var hann altaf að kynna sér lífið
og leita að efni í bókina. Hann var nú
farinn að þekkja sitt af hverju, en
honum gafst aldrei tími til að byrja
fyrir vinnuargi blaðanna og ófrelsi.
Rithöfundar verða að vera frjálsir
orða sinna og gerða. Þeir þola það
ekki, að hugsanir þeirra séu væng-
stýfðar. Það hafði hann sagt þeim
blaðamönnunum þegar hann skildi
við þá síðast. Já, Arnold hafði verið í
gráu skapi þegar hann kom inn á
knæpuna það kvöld, en til allrar ham-
ingju átti hann nóg fyrir drykk.
Brátt komst hann í gott skap, komst
í samræmi við umhverfið og and-
rúmsloftið. Þarna inni lék höfuðlaus
her í bókstaflegri merkingu talað.
Hugsanirnar lögðu engin bönd á þess-
ar kvöldriður nútímans, sem höfðu
sokkið í óhemjuskap og taumlaust
stjórnleysi í leitinni eftir persónu-
legu frelsi. Uppreisnin gegn réttum
og röngum lögum landsins. var þarna
í hávegum höfð. Hann hafði talað
sannleika af og til í greinum sínum,
ekki síst í þessari síðustu.
Á borðinu, sem hann sat við, lá
mánaðarrit, sem ekki þótti í siðaðra