Nýtt Helgafell - 31.12.1959, Qupperneq 20

152
HELGAFELL
sagði svo: — Líklega segirðu þetta satt, Egg-
ert. Og þarna stóð Eggert Stefánsson á miðju
gólfi í kamelullarfrakka og hrósaði sigri yfir
okkur hirium, sem átum á Heitt og kalt fyrir
eina krónu frá Ólafi Friðrikssyni.
Einhverju sinni mörgum árum síðar hitti
ég Eggert á Austurvelli:
Má ég bjóða þér í kaffi á Hressingarskál-
anum, elsku vinur? spurði hann.
Ég þakkaði fyrir og við fórum inn í skálann.
Ég var nýkominn heim og spurði stúlkuna,
hvort hægt væri að fá kleinur. Hún sneri upp
á sig og ég hélt helzt ég hefði sært hennar
kvenlega stolt með því að panta heimabak-
aðar ærláfur, en þá segir Eggert:
— Nú er allt upp á vöpplur og marmellaði
á íslandi. Það er auðfundið, að þú hefur ekki
verið hér lengi.
Þegar við vorum búnir að drekka, löbb-
uðum við út aftur og hvíldum okkur á ræfla-
bekk á Austurvelli. Þá voru kosningar fram-
undan, en við töluðum lítið um þær, þó segir
Eggert:
— Veiztu hvað þeir segja idjótarnir núna?
Jú, þeir segja: í vor verða átök!
Svo kvöddumst við þarna á Austurvelli og
ég geng upp Laugaveg og hitti gamlan kunn-
ingja minn. Hann stöðvar mig og segir:
— Jæja, hvað segirðu frétta?
Ég' svara:
— Hvað segir þú frétta?
Hann verður ógurlega íbygginn og ábúðar-
mikill en segir svo:
— Það verða átök í vor!
Eggert Stefánsson er nefnilega sérfræðingur
í íslenzkum lágskrílsanda.
V.
— Þegar maður var búinn að ná sér upp
í Kaupmannahöfn og eignast dálítið nafn,
hélt Svavar áfram, þá gerðist það sama og
alltaf gerist: Það rísa upp einhverjar afbrýði-
samar sneypur, sem reyna að halda rnanni
niðri. En einhvern veginn tókst það nú ekki,
þó gengi á- ýmsu. Auðvitað var þetta mikið
taugastríð og svo kom styrjöldin ofan á allt
saman og bætti ekki úr skák. Þá lenti ég í
því að hilma yfir mann, sem hafði verið
neyddur til að drepa vaktmann varksmiðju
einnar, sem var sprengd í loft upp. Þá
voru góðir dagar fyrir piparkerlingar. Einu
sinni fylgdi ég íslenzkri kerlingu heim til sín.
Það var myrkur en sæmilegt veður. Allt í
einu er bíll stöðvaður skammt frá okkur og
við sjáum menn hlaupa út úr honum. Það
voru fangar, sem reyndu að strjúka. Þjóð-
verjarnir upphófu mikla skothríð í áttina að
okkur og ég heyrði kúlurnar hvína við höfuð-
ið. En þá gerðist það sem merkilegast var
— að kerlingin hljóp upp í fangið á mér og
hló. Sigmund Freud mundi segja, að þarna
lægi mjög undirokað rómantískt skot.
Á þessum árum var ég boðinn í margar síð-
degisveizlur, enda hafði ég um tíma lent í
réttri inntrígu. Ég gerðist svo frægur eitt sinn
að sitja veizlu, sem haldin var til heiðurs
finnskum málara, sem þá hélt sýningu í Kaup-
mannahöfn. Og sem ég sit þarna beint á móti
manninum og er að éta mat minn af silfur-
diski, sé ég allt í einu að hann hnígur fram
á diskinn og er allur, þegar að er gáð. Hugs-
aðu þér bara, hvað þetta líf er forgengilegt
— að éta af silfurdiski og deyja ofan í hann.
Menn borðuðu ekki af silfurdiskum í Skafta-
fellssýslu í mínu ungdæmi. Það gerði a. m. k.
luin gamla Guðrún í Holtaseli ekki, þegar ég
var þar 12 ára gamall:
Við vorurn eitt sinn á engjum tvö saman,
við gamla Guðrún, en bóndi að sækja ljós-
móður. Við vorum að borða og ræða saman
og þá segi ég allt í einu: — Hvað ætli manni
sé vorkunn að liafa lýsi út á trosið? Menn
hafa að sögn étið skóbætur sínar í eina tíð.
Ég hélt fólk hefði bara tekið svona til orða,
en þá segir gamla Guðrún að hún muni þá
tíð, þegar hún og systir hennar bökuðu skinn-
snepla yfir eldi og nösluðu þetta í sig. Þá voru
þær ungar stúlkur í vestursýslunni. Það datt
ofan yfir mig að hafa talað svona gáleysis-
lega í nærveru þessarar lífsreyndu konu. Hún
kvaðst hafa verið niðursetningur, þegar hún
var upp á sitt bezta: — Svo varð ég vinnu-
kona hér á Mýrum, en þegar bóndinn, sem
ég var hjá fékk orð um, að ég mundi sveit-