Tímarit Máls og menningar - 01.04.1946, Blaðsíða 92

82
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Ch. Ostenfeld and Johs. Gröntved: THE FLORA OF ICELAND AND THE
FÆROES (1934): Stem simple, with a whorl o£ 4 elliptic obovate leaves;
flowers solitary, terminal, 4-merous; perianth green; stamens with much pro-
duced connective; ovary subglohose, dark-purple; 4 sessile stigmas; berry
black with bluish dew. 0.15—0.40. 7.
Rolf Nordhagen: NORSK FLORA (1940): 15—30 cm. Stengelen med 4 bl. i
krans og 1 enslig blomst i spissen. Blr. dekkbl. frie, svært smale og spisse, gul-
grpnne; fruktemnet svartbrunt. Gráblá bærfrukt. Giftig. 6—7. (Skyggef. st.,
især i fuktig lauvskog). Kalles ogsá „halsbyll-bær“.
E. Rostrup: DEN DANSKE FLORA (1943): Let kendelig ved de 4 (sjæld-
nere 3 eller 5) kransstillede, elliptiske, netnervede Blade paa Midten af den
15—30 cm hpje Stængel, som i Spidsen bærer en enlig, 4-delt Blomst med 8
Stpvdragere og 4 Grifler. Bærret blaasort. Blomstrer i Maj og Juni. Den bar
giftige Egenskaber. „Etbær“.
C. Raunkiœr: DANSK EKSKURSIONS-FLORA (1942): Stænglen med en en-
lig, endestillet Blomst, og 4 kransstillede, elliptiske Blade. 0,15—0,30. G(Rhi-
zom-) Maj.
C. A. M. Lindman: SVENSK FANEROGAMFLORA (1926): Vanl. 2—3 dm;
bl. brett ellipt.; 4 (sall. 3, 5 ell. flere) i krets i stj:ns topp nedom den en-
samma blmn; kalk grön; bár blásvart, m. e. m. daggblátt, giftigt. 5, 6.
Björn Ursing: SVENSKA VÁXTER (1944): 2—3 dm. . . . Blomm grön. Maj
—juni. — Jardstam. Stjálk med 4 kransstállda, ovala, nátádriga blad nára
toppen. Blomm ensam, 4-talig. Yttre kalkblad lansettlika, inre jámnbreda.
Stándare med smal förlángning av strángen ovan knappen. Frukt blásvart bár.
Giftig.
Enginn efast um, að lýsingarnar eru hver annarri fjarskyldar, nema tvíbur-
arnir fyrst. Einkum er lýsingin úr Flóru fslands athyglisverð, þegar hún er bor-
in saman við lýsingu böf., því að þær eru báðar á íslenzku. Hve nákvæm lýs-
ingin er í hinum ýmsu flórum, fer nokkuð eftir lyklum og sniði bókanna, en
greinilegt er, að hver syngur með sínu nefi, nema Áskell Löve.
Einn stærsti gallinn á bókinni er það, hve margar lýsingar eru teknar af
norskum tegundum, án þess að höf. þekki nokkuð íslenzku plönturnar. Það er
því fráleitara af höf. að gera slíkt, þar sem eitt aðalmarkmið hans er að at-
huga krómósómtölur allra íslenzkra tegunda og afbrigða, einmitt til að greina
frá þau íslenzku afbrigði, sem hafa aðrar krómósómtölur en útlendu systkinin
og þá líka norsku tegundimar. Ef krómósómtalan er önnur, er í flestum tilfell-
um sjáanlegur mismunur á útliti þessarar tveggja plantna, sem geta þá stund-
um tilheyrt mismunandi tegundum. Þannig er hætt við, að sumar af þessum
þýddu lýsingum séu vísindalega rangar, og er bókin fyrir þá sök beinlínis