Tímarit Máls og menningar - 01.04.1946, Síða 61

ÁFANGAR
51
Þegar við vitum þetta, getum við hafizt handa og unnið skipu-
lega.
Þá kaupum við vélar, sem eiga við hina breytilegu staðhætti og
í það stórum stíl, að þörfinni verði fullnægt. Þá reisum við áburð-
arverksmiðju, sem nægja myndi til að framleiða áburð á hið fyrir-
hugaða ræktarland. Og þá gerum við yfirleitt allar þær ráðstafanir,
sem gera þarf til þess, að áætlun okkar fái staðizt.
FRAMLEIÐSLAN OG SALA HENNAR
Jafnhliða því sem við leysum vandamál ræktunarinnar, eða öllu
fyrr, verðum við að glíma við annað vandamál, sízt auðveldara:
Hvað eigum við að framleiða og hvernig eigum við að tryggja
okkur markaði fyrir það, sem við framleiðum?
Ástandið í þessum efnum hefur verið með þeim fádæmum, að
hvort tveggja er hörmulegt og hlægilegt.
Við berjumst við að framleiða kjöt, sem okkur gengur ákaflega
illa að fá kaupendur að. Framleiðslukostnaður þess er víðast hvar
mikill og er blátt áfram gífurlegur, þar sem fjárpestir og úthey-
skapur fara saman.
I annan stað er svo fyrir hendi sú staðreynd, að kjöt það, sem
við framleiðum, er yfirleitt ekki, enn sem komið er, útgengileg vara
á erlendum markaði. Þetta er líka almennt viðurkennt af sérfróð-
um mönnum, þegar þeir eru allsgáðir.
Hins vegar virðist allt annað koma upp úr kafinu, þegar þeir hafa
spanað sig upp í æsing, í tilefni af því að aðrir hafa haldið þessu
fram á öðrum vettvangi. Þá hefur því verið óspart á lofti haldið,
að með því að benda á þessa augljósu staðreynd, væri verið að sví-
virða bændur, rétt eins og sauðkindin og bændurnir væru ein og
sama dýrategundin.
En á meðan þetta vandræðaástand ríkir með kjötið, er tiltölulega
jafnmikið öngþveiti um framleiðslu mjólkur og mjólkurafurða —
aðeins frá öfugri hlið.
Á meðan við gefum milljónir króna árlega með kjöti utan lands
og innan og rembumst við að framleiða miklu meira af því en nokk-