Tímarit Máls og menningar - 01.04.1946, Blaðsíða 115

UMSAGNIR UM BÆKUR
105
sæmilegu viti niuni ekki vera því fylgjandi, að sem mest birtist á íslenzku
til að kynna þjóðinni greinina, sem hann vinnur að sjálfur. Fáir bíða með
meiri óþreyju eftir þeirri bók en ég, og fáir munu jafn fúsir að greiða fyrir
sölu hennar og einmitt ég. Og Guðni Guðjónsson og aðrir samvizkusamir,
vandvirkir og orðheppnir unnendur hins íslenzka jurtaríkis geta verið vissir
um, að mér kæmi aldrei til hugar að senda frá mér jafn rótarlegan „ritdórn"
um þá nýju bók, þótt mér sé vel ljóst, að það verður hægt að finna henni jafn
mikið til foráttu og minni bók. En ég mun í stað þess leita að beztu hliðum
hennar og dæma hana á grundvelli þeirra.
Þegar ég eyddi kröftum mínum í að skrifa „Islenzkar jurtir“, hélt ég, að
ég væri að gera íslenzkri náttúrufræði gagn með því að kynna alþýðu manna
jurtaríkið í kringum okkur, þótt Guðni Guðjónsson vilji halda því fram, að
ég hafi með þessu verki mínu fremur unnið tjón en gagn, trúi ég því ekki, og
eflaust á bókin eftir að afla Flóru fleiri vina en illyrði Guðna í minn garð.
Mín vinna var innt af hendi af áhuga fyrir íslenzkri náttúrufræði, alveg eins
og þegar ég hef verið að senda okkar allt of lítið útbreidda „Náttúrufræðing"
greinarkom af veikum mætti mínum. Ég hélt, að hvert smáhandtak fyrir þessa
vísindagrein væri vel þegið, en mér skilst á grein Guðna Guðjónssonar og
hvíslingum margra annarra, að svo sé ekki. Þó er mér næst að halda, að hvorki
Guðni Guðjónsson né foreldrar gróusagnanna og hvíslinganna vinni verk sín
fyrst og fremst af áhuga fyrir íslenzkri náttúrufræði, því að allt ber þetta
fremur merki illgirni en ástar. En mér stendur nákvæmlega á sama, hvað illt
er sagt og skrifað ,um höfund „íslenzkra jurta“, aðeins ef bókin sjálf getur
glatt einhvern unnanda náttúrunnar og bætt samband íslenzkrar alþýðu við
grasaríki landsins. Það eitt var tilgangur hennar.
„Það mun vera einsdæmi", að nýr náttúrufræðingur kynni sig fyrir þjóð
sinni í fyrsta skipti með óhróðursgrein um einn starfsbróður sinn fyrir áhuga
hans á að kynna alþýðu manna náttúru lands síns. En þjóðin má ekki dæma
Guðna Guðjónsson á grundvelli þessarar greinar einnar. Þótt hún beri honum
meir neikvætt orð en jákvætt, er ég ekki í neinum vafa um, að hann á eftir
að gera margt merkilegt og gagnlegt, ef hann fær aðstæður til að vinna að
áhugamálum sínum hér heima. Vonandi koma ráðamenn þjóðarinnar því svo
fyrir, að við getum haft sem mest gagn af verkum hans í jákvæða átt á ó-
komnum áratugum.
Áskell Löve.