Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Side 33

Dúfnaveislan
Dúfur sýngja ekki, segir maðurinn. Þær kurra. Þær eru skyldar hænsnum.
Ég hélt allir vissu að saungfuglar eru ljúffeingari en aðrir fuglar. Við sem
höfum búið í Suðurlöndum étum ekki nema saungfugla.
0 það eru nú ekki allir sem éta saungfugla í Suðurlöndum, segir einhver.
Allir? Hverjir eru þeir allir sem ekki éta saungfugla í Suðurlöndum? segir
maðurinn. Spyrjið kardínálana, spyrjið alla kardinálana. Það kemur ekki
mál við mig þó pokabiskupar fyrir norðan fjall éti hænsn. Rondinelle al grillo,
segjum við fyrir sunnan.
Hvað merkir það, sagði einhver.
Einglirníngurinn svarar: þúsund miljón saungfuglar fljúga yfir landinu vor
og haust; á vorin til fyrirheitna landsins, á haustin heim. Það er ástin og
trúin sem knýr þá og þessvegna sýngja þeir; og þessvegna er kjötið af þeim
gott. Við snörum þá. Við stíngum teini gegnum þá lifandi, aftanfrá og útum
gogginn, tuttugu í senn. Við það breiða þeir út lappirnar og þenja brjóstið
fyrir eldinn. Við steikjum þá volga. Fyrst sviðnar af þeim fiðrið, síðan bak-
ast þeir innúr. Sá ilmur, minn herra!
Fagurkerinn lagði aftur augun og safnaði fíngurgómum annarrar handar
í púnkt sem hann margkysti smjattandi við endurminnínguna um þessa dá-
samlegu fugla.
Nú leið ekki á laungu áðuren obbinn af samkvæminu var búinn að fá hellu
fyrir eyrun og farinn að sjá illa einsog tveir þeir fyrstu. Mátti segja að mál-
staður blindra og daufra væri að sigra í samkvæminu. Þeir háværir menn sem
nú stýrðu samræðum voru laungu hættir að gera tilraun til að hlusta hverir
á aðra, enda flestir hættir að spyrja óþarfra spurnínga. Finstöku íslendíngar
höfðu mist mælið með öllu og voru teknir til að grenja hljóðstafinn AA svo
hátt að hið volduga alþjóðagistihús gnötraði á undirstöðum sínum. Þessa
menn tók lögreglan í bóndabeygju og bar þá út.
Ég sá að ýmsir voru farnir að kveðja sjakketklæddan kæmeistarann með
virktum og fór ég að þeirra dæmi, sló þó uppá því við hann um leið hvort
hann vildi ekki vísa mér til gestgjafans.
Kæmeistarinn svarar: Hvað viljið þér honum? Hafið þér ekki feingið neitt,
eða hvað?
Jú mikil ósköp. En mér þótti leitt að ná ekki að heilsa honum. Nú lángar
mig að kveðja hann. Mér var kent að maður ætti að þakka fyrir sig.
Ég bið og segi, sagði kæmeistarinn. Gestgjafinn lifir jafngóðu lífi þó hon-
um sé ekki þakkað.
Mig lángar að segja honum hvað mér hafi þótt veislan góð, segi ég.
23