Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Blaðsíða 49

verklýðshreyfingin sem hann hafði
fylgt af stað, lét sér minna um hann
hugað en ný skáld sem bárust á nýj-
um öldum. Því innilegri taugum varð
hann bundinn íslenzku bændastétt-
inni, sögu og menningarerfðum þjóð-
arinnar, og einmitt við ásælnina er-
lendis frá reis í honum af því meira
afli hið íslenzka stolt, stolt hins frj áls-
huga bónda, hins rótgróna höfðingja
með konungslundina í brjósti. Og
náttúran var honum til hinzta dags
hin sífrjóvgandi uppspretta. Hann
trúði á hana eins og á guð og skáldið
sem skapara allra góðra hluta. Það
var hans bernskutrú.
En gleði mín var blandin huldum harmi,
er haustsins fölva brá á ljósan dag.
Það hafði eitthvað gerzt í beggja barmi,
sem breytti þínum söng í dapurt lag.
Ó, liðna vor, hve Ijúf var heiðblá nóttin,
sem lék um okkar hvítu draumaskip.
En svo kom haustið, angistin og óttinn,
og allt fékk nýjan svip.
En síðari ár Davíðs eru ekki ann-
að en bakgrunnur að þeirri mynd sem
við eigum af honum ungum, og að-
eins til að dýpka drætti hennar: Jörð-
in er allt í einu komin græn undan
Og þó kom til mín þjóðin 511
snjónum, ísalög hefur leyst af fljót-
inu, þýðvindar blása og ámar flæða
yf ir bakka sína, og hafið sem lá stirðn-
að undir frosthimninum, stígur upp
að ströndinni og bylgjurnar velta sér
inn í sálina, svo hún vex og magnast
og slítur af sér böndin, og þjóðlífið
kemst á hræringu, og það er dansað
á grundum og hlegið í hamri, og ljóð-
in fljúga út úr brjóstinu og hefja söng
í trjánum, og það kom til mín þjóðin
öll. Þetta er æska Davíðs, æska ís-
lands, vorleysingin í íslenzkri ljóða-
gerð á þriðja tugi þessarar aldar,
myndin sem við varðveitum af ljóð-
um Davíðs Stefánssonar.
Og hver er boðskapur Davíðs til
ungra kynslóða á íslandi? Sækið til
hans eldinn og uppreisnarhuginn og
hlerið hj á honum eftir hinum einfalda
tóni sem smýgur til hjartans og al-
þýðu, og er frá báðum runninn. Ná-
ið í töfrasprotann sem hann átti og
sláið með honum á klettinn, svo að
lindirnar spretti fram úr djúpum
landsins, hugans og þjóðlífsins, því
að hver kynslóð verður að vilja lyfta
í himininn hyljum síns eigin dýpis —
og álögum svifta.
39