Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Blaðsíða 30

Tímarit Máls og menningar
stæði bakvið svona fagnað. En hvað ég sé að vilja hér, það heldur áfram að
vera mér j afnhulið.
Þá segir yfirhershöfðinginn: Guð forði yður frá því góði maður að ofmeta
okkur í herforíngjaráðinu. 1 því horni á einginn fyrir skroi handa sjálfum sér
aukinheldur öðrum, hahaha.
1 miðjum hlátri herforíngjaráðsins steyptist íslendíngurinn aftur í boða-
föllum yfir selskapinn og fór svo að hann læsti yfirhershöfðingjann í arma
sér, en ég sat uppi með biskupinn aftur. Klerkdóminum hafði sumsé ekki tek-
ist að koma mér af sér á herforíngj aráðið.
Hávaðinn af veislugleðinni var orðinn slíkur að þó menn stæðu ekki nema
tvo sentimetra hvor frá öðrum varð einn og sérhver að æpa hvað aftók til að
láta næsta mann heyra til sín. Þá æpti ég uppí eyrað á biskupnum: Það má
einu gilda um mig Ignoramus Ignorabimus. En hver kallaði á yður, herra, og
hvað eruð þér að gera hér og hver er sá sem stj órnar þessu ?
Finst yður nöfn skifti máli, æpti þá biskupinn í eyra mér. Eða hafið þér
séð borðið?
Eg kvað svo ekki vera enda kynni ég betur við að sjá gestgjafann fyrst, en
biskupinn lét duga að leiða mig að borðinu og var horfinn.
Það fór ekki hjá því að umhverfis borð þetta drægi heldur oní mönnum,
nokkrir voru stjarfir af forvitni, en aðrir höfðu þegar tekið til starfa.
Ég hlaut að viðurkenna að þvílíkur mannfagnaður í mat og drykk var
óhugsanlegur í nokkrum þeim stað þar sem tilviljun ræður. Uppúr mjúkum
mosaþembum dúfubríngnanna, andatúngum einsog í Kína og svörtum spreingi-
söndum styrjuhrogna risu tignarlegar nefkökur og skínandi hvítfaldaðar
tertur.
Fulltrúar mannfélagsstigans upp og ofan höfðu þyrpst að borðinu hver
með sinni frú. Af útliti að dæma voru þar komnir bæði verslunarhöldar, úr
grósserum oní búðarlokur, og embættismenn alt niður í smákontórista, bæar-
bílstjóra og aðstoðarmenn í gatnagerðinni. Frúrnar höfðu gert á sér skyndi-
tilhald vegna þess hve veisluna bar bráðan að, sumar með því að sápuþvo sér
í framan, eða jafnvel sandskúra sig inní háræðar, aðrar höfðu gripið til vara-
litarins í örvæntíngu á síðustu stundu með þeim afleiðíngum að þær virtust
hafa verið að borða sætsúpu. Ymsir voru hálffeimnir eða jafnvel eitthvað
skömmustulegir einsog þegar menn dreymir þeir séu í ofstuttri skyrtu á al-
mannafæri. Á furðumörgum var þesskonar fát einsog þeir hefðu dottið onum
ræfrið á matvælabúð og vissu ekki gjörla hvort þetta heyrði undir innbrot
eða venjulegt slys. Nokkrir glottu í einhverjum hálfkæríngi frá þeim dögum
20