Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Side 73

Dagur Sigurðarson
Brenuuvargar
Íallan dag hef ég dundað í sandkassanum með systur og ég er orðinn leið-
ur. Mig lóngar að stínga af útí bláinn, niðurað höfn eða yfirí kamp, en
myrkrið er að síga á og bráðum verður kallað í mat: Einginn tími til að leggja
í leiðángur.
Ég er hundleiður á að byggja babelsturna, hef heldur ekki nógan sand í
babblið því að systir einokar heilt horn undir lítil sæt hús með snyrtilegum
velhirtum görðum. Til hvers er baslið líka? Þótt ég feingi allan sandinn hjá
systur, gæti ég í hæsta lagi bætt hæð oná. Svo sit ég fastur í sama feninu, fæ
ekki svalað húsameistarametnaði mínum. Della.
Nei, nú er að duga eða drepast. Ævintýrið er opið. Inní það! Ég sprett
upp, sparka um turninum og kaffæri smáíbúðarhverfið. Stígvélin mín fyllast
af sandi. Systir stendur upp og fer að kjökra.
— Skriðufall! hrópa ég og skýst yfir götuna milli tveggja bíla, fyrir horn-
ið hinummegin. Götuljós kvikna.
Ég helli úr stígvélunum og svipast um. Þarna eru Oli og Gulli í bjölluhasar.
Þarna kemur Gunna valhoppandi með skólatösku undir hendinni. Ekki farin
að koma sér heim frekar en fyrri daginn. Á ég að hlaupa til og toga í flétt-
uraar á henni? Hrekkjusvín.
Stór grár fress, úfinn, skítugur, rifinn, með svöðusár í hnakka, spássérar
fram og aftur um gángstéttina. Stefnumót. Þarna kemur læðan í ljós við ösku-
tunnurnar á númer átta.
Og hvað er nú þetta?
Uti á næsta homi, í órafjarlægð fyrir nærsýnu augun mín, eru tveir skrýtn-
ir kallar að rogast með dívan. Sá fremri er horaður, hinn feitur.
Ég hleyp þá uppi, vind mér að þeim og spyr um klukkuna með sakleysis-
svip. Sá feiti er með úr. Þeir neyðast til að leggja frá sér byrðina.
Ég skoða gripinn í krók og kríng. Hann er þríbreiður og eftir því lángur,
purpurarauður trölladívan. Það væri gaman að sjá hann standa fastan ein-
hversstaðar í útidyrum og fylgjast með baksinu.
— Tíu mínútur yfir sjö, segir feiti kall hásum rómi. Þeir taka dívaninn
upp, hagræða tökum og halda af stað.
63