Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Blaðsíða 87

Bœnarskráin
þeir skrifa enn í dag bænarskrár, þótt
þjóðhöfðinginn heiti Asgeir Ásgeirs-
son og forsætisráðherrann og lands-
faðirinn heiti Bjarni Benediktsson.
Það er víst ekki ofsagt, að íslenzkir
urðu þá mjög forvirraðir — svo not-
uð séu orð Skúla Magnússonar land-
fógeta----er þeir flettu dagblöðum
sínum laugardaginn 14. marz 1964 og
lásu Askorun til alþingis um sjón-
varpsmál, undirskrifaða af 60 mönn-
um, sem allir hafa kosningarrétt og
kalla sig því einu nafni alþingiskj ós-
endur. Það var efni og inntak þessar-
ar áskorunar, að telja yrði varhuga-
vert og vansæmandi fyrir íslendinga
sem sjálfstæða menningarþj óð að
heimila einni erlendri þjóð að reka
hér á landi sjónvarpsstöð, er nái til
meirihluta landsmanna. Og fyrir þá
sök skora undirritaðir alþingiskjós-
endur á háttvirt alþing að hlutast til
um, að heimild til rekstrar erlendrar
sj ónvarpsstöðvar á Keflavíkurflug-
velli verði nú þegar bundin því skil-
yrði, að sjónvarp þaðan verði tak-
markað við herstöðina eina.
Það var ekki efni áskorunarinnar,
sem vakti furðu íslendinga þennan
vorfagra laugardagsmorgun í miðj-
um marz. Það voru nöfnin undir á-
skoruninni. Þeir höfðu nefnilega ekki
í langan tíma séð svo mörg nöfn tign-
armanna íslenzkra saman komin á
einn stað, góðum málstað til stuðn-
ings. Og lostið varð ekki áhrifaminna
fyrir það, að embættistitillinn fylgdi
hverju nafni. Sú skýring var þó gerð,
að undirritaðir skráðu sig að sjálf-
sögðu ekki á skjalið í embættisnafni,
og létti mörgum við þá skýringar-
grein. Það er til að mynda ekki þjóð-
skjalasafnið sem skorar á alþingi að
takmarka sjónvarpið við herstöðina,
heldur hara Stefán Pétursson þjóð-
skj alavörður. Það er hara Guðmund-
ur Hagalín, sem skrifar undir áskor-
unina, en ekki hinn dularfulli em-
bættismaður, sem heitir „bókafulltrúi
ríkisins“ Guðmundur Haglín. Ekki er
það heldur þjóðkirkjan sem telur það
vansæmandi sjálfstæðri menningar-
þjóð að heimila einni erlendri þjóð
að reka hér á landi sj ónvarpsstöð,
heldur bara Sigurbjörn Einarsson, ó-
herraður, án míturs og biskupshök-
uls. Allt er þetta mikil harmabót.
Þegar hinar sextíu undirskriftir
eru athugaðar er ekki neinn vafi á
því, að hér er komið í eina fylkingu
allt sem er fínast og fágaðast í heimi
andans og embættanna á íslandi.
Konunglegur hirðmarskálkur hefði
ekki getað valið boðsgesti til kon-
ungsveizlu af meiri vandfýsi. En þeg-
ar maður fer augum um þessi glæsi-
legu nöfn, þá verður víst mörgum á
að spyrja: Hvað veldur þessu? Hvers
vegna hafa Ólympsguðir íslands
horfið ofan úr ljósvakanum og stigið
niður á jörð „hins einfalda almúga“
og tekið til að berjast gegn menning-
aráhrifum bandaríska setuliðsins á
land og þjóð? Ég hef verið að velta
77