Tímarit Máls og menningar - 01.04.1964, Blaðsíða 34

Tímarit Máls og menningar
Ég er hræddur um að gestgjafinn sé því miður teptur vegna aðkallandi við-
skifta. Hann er nefnilega að pressa sparibuxumar mínar. En fyrst þér leggið
svo mikið uppúr þessu —
Hann kallaði á einkennisklæddan léttadreing og skipaði honum að fá mér
hattinn minn og vísa mér leið.
Hvert, spurði dreingurinn.
í þjóðhöfðíngjastofuna, sagði kæmeistarinn.
Pilturinn vísaði mér útum lítilmótlegar aukadyr, hurt úr veislusölunum,
síðan um rángala inní sjálft gistihúsið.
Þetta forlátagistihús var eitt þeirra sem haft hafa myndarskap og framtak
til að hugsa fyrir þjóðhöfðíngjum á ferðalagi og muna eftir að konúngar eiga
í því sammerkt við aðra menn að þeir þurfa að sofa. Hafði gullkóróna mikil
og fögur verið sett upp fyrir ofan hvítmálaða vængjahurðina að utanverðu.
Pilturinn lét mig inní forsal konúnglegrar vistarveru og ég tók ofan hattinn
minn og heingdi hann sjálfur uppá snaga með því skósveinar voru aungvir
viðlátnir. Síðan gekk pilturinn inní setustofu þjóðhöfðíngja að boða komu
mína. Hann kom aftur að vörmu spori með þeim skilaboðum að ég mætti
gánga inn, kvaddi hermannakveðju fyrir krónu og var á brott. Ég drap á dyr.
Að innan var sagt með lágri röddu, utanvið sig, einsog uppúr önnum: kom
inn.
í móttökusalnum þar sem ég sté nú inn hafði fátt verið gert til að auka á
tignarblæ sem byrjaði svo göfugum leigutökum, nema stólar með skyldugum
svip af Hlöðvé fimtánda höfðu ekki með öllu verið teknir burt vegna tilefnis-
ins. Tvær útásaðar handtöskur á gólfinu höfðu verið skrubbaðar úr sápu-
vatni. Þær höfðu ryðgaða lása og önnur var líklega kviklæst því hún var reyrð
með snærum. Roskin kona í svörtum taftsilkikj ól sat á einum rokokkóstólnum
og hafði bera fætuma oní bala. Strokfjöl var komið fyrir á miðju gólfi og
stóð þar maður nokkur yfir í hálshnútunum og var að pressa buxur með bolta-
járni. í útflúruðum hægindastólum hvítum og gullnum, alt í kríng, biðu mörg
pör af buxum. Þessi maður var lágvaxinn og krángalegur, nokkuð við aldur,
fölleitur með svört augu og rauða hvarma; það lítið eftir var af hári bak eyr-
um honum var dökt, og svo efrivararkampur hans sem reyndar var ekki nema
nokkrir gisnir broddar hrokknir.
Ég bauð góðan dag.
Góðan dag, sagði buxnapressarinn allur með hugann við verk sitt, en þó
ljúflega: Gerið svo vel. Hvað er yður á höndum?
Ég er að leita að þeim mikla gestgjafa, segi ég. Eruð þér hann?
24