Tímarit Máls og menningar - 01.12.1973, Qupperneq 27

Mannsmynd út biblínnni
unni. Þá má berja og Iemja og vinna níðingsverk á sofandi fólki og fremja
glæp og ranglæti, vegna þess að enginn velkysstur maður rís upp gegn
neinu, vegna þess að honum fer að rísa, og síðan er sleikt yfir allt. Og eins
fór fyrir mér. Ég ætlaði að rísa á fætur og spyrja, hvað að honum gengi.
En mér fór að rísa og ég lyppaðist niður, samkvæmt lögmálinu um haftið
og frelsið. Einhverra hluta vegna gat ég ekki risið upp. Vegna óttans? Af
kæruleysi? (Bætið sjálf við öðrum möguleikum og skrifið þá á sérstakt
blað). Líklega helzt vegna þess að Anna hélt um mastrið í öðrum buxna-
vasa mínum og kreisti það, þar sem gat var á vasanum eftir nagla, lykla,
vasahnífinn minn eða smápeninga. Og við lágum útbreidd hvort fyrir annað,
eins og tún, slétta, laut til að leggjast í, eða sjávarströnd. Og (Ég byrja
svo margar setningar á orðinu „og“ að ég ætla ekki að ljúka setning-
unni.)
Eftir að hann hafði hraðað sér aftur á stólinn, setið þar stundarkorn og
leikið illa drauma, bæði með fótum og andlitinu, tók hann snöggt við-
bragð, dró þann alblóðuga á hárinu eftir gólfinu, án þess að hann vaknaði,
umlaði eða veinaði, svo fast svaf hann af sér heiminn og veröldina í kringum
sig, og henti honum út á gaddinn. „Gef mér dá, eða festu rofa á sólina,
svo að hægt verði að slökkva daginn, eins og ljós á náttlampa, þegar birtan
er orðin of löng og óþolandi í brjósti mannsins“. Ingi kom aftur inn að
vörmu spori (ég breyti nafni hans í þeim eina tilgangi að rugla ykkur
í ríminu að ástæðulausu) og fór eins að við hinn, dró hann eftir Kedron-
dalnum, vöxnum Altattrjám og þöktum ryðguðu grjóti. Ingi fór að engu
óðslega, heldur dró hann hægt á hárinu eftir gólfinu, yfir þröskuldinn,
þar sem skórinn smeygðist af líkinu. Það skrjáfaði í vatnsheldri úlpunni.
Þurrt skrjáf í vatnsheldu efni er óþægilegt fyrir eyrað; jafnvel þótt maður
hafi blauta stúlku, hefur það einkennileg áhrif á tennurnar, surg og sarg,
þótt hún penslaði innan á mér munninn og kokið og úfinn, sem dinglaði.
Mig langaði til að rísa undan ánauð kossanna upp í frelsi hnefans, merja
og berja, en hún hélt fast með hnefanum, fastar en hún gat. Svo ég rang-
hvolfdi bara augunum. Ingi kom aftur inn.
011 út! hrópaði hann. Engin læti í mínum húsum.
Hann barði á hinum með tómri flösku. Þá reis ég upp, eins og allir hinir,
og varðist höggunum.
Öll út! hrópaði hann. Þið eruð búin að slást og brjóta allt hér inni á
meðan þið sváfuð.
Ég var orðinn fullsaddur. Hinir voru sjúklega drukknir að sjá og óeðli-
233